«Αχ» είπε το ποντίκι, «ο κόσμος στενεύει κάθε μέρα. Στην αρχή ήταν τόσο πλατύς που φοβόμουν, συνέχισα να τρέχω, και χάρηκα όταν είδα τελικά στο βάθος δεξιά και αριστερά τοίχους, αλλά οι μακριοί αυτοί τοίχοι συγκλίνουν με τόση ταχύτητα που έφτασα ήδη στο τελευταίο δωμάτιο και εκεί στη γωνία στέκει η παγίδα, και τρέχω καταπάνω της».
«Δεν έχεις παρά να αλλάξεις κατεύθυνση» είπε η γάτα και το έφαγε.
(οπισθόφυλλο)
Ο ξαφνικός περίπατος
Όταν έχεις αποφασίσει
το βράδυ, απ΄ όσο φαίνεται οριστικά, να μείνεις στο σπίτι, έχεις βάλει τη
ρόμπα, κάθεσαι μετά το δείπνο στο φωτισμένο τραπέζι, έχεις αρχίσει κάποια
εργασία ή ένα παιχνίδι, με το τέλος του οποίου συνήθως πηγαίνεις για ύπνο, όταν
ο καιρός έξω είναι δυσάρεστος, καθιστώντας έτσι την παραμονή στο σπίτι
αυτονόητη, όταν έχεις ήδη καθίσει τόση ώρα ήσυχος στο τραπέζι που η αναχώρησή
σου θα προξενούσε τη γενική έκπληξη, όταν είναι ήδη το κλιμακοστάσιο σκοτεινό
και η εξώπορτα κλειδωμένη, και όταν τώρα, παρ’ όλα αυτά, σηκώνεσαι με μια
ξαφνική δυσφορία, αλλάζεις τα ρούχα σου, επανεμφανίζεσαι ντυμένος για έξοδο,
εξηγείς πως πρέπει να φύγεις, μετά από σύντομο αποχαιρετισμό το κάνεις κιόλας,
κι ανάλογα με την ταχύτητα με την οποία
κλείνεις την εξώπορτα υπολογίζεις την δυσαρέσκεια που νομίζεις πως άφησες πίσω
σου, όταν βρίσκεσαι και πάλι στο σοκάκι, με το σώμα σου να ανταποκρίνεται ήδη
με ιδιαίτερη ευλυγισία στην απρόσμενη ελευθερία που του εξασφάλισες, όταν
αισθάνεσαι ότι με την απόφαση αυτή έχεις συγκεντρώσει όλη σου την
αποφασιστικότητα, όταν αναγνωρίζει με μεγαλύτερη διαύγεια απ’ ότι συνήθως ότι η
δύναμή σου ξεπερνά την ανάγκη σου να προκαλέσεις ταχύτατη αλλαγή και να την
αντέξεις, κι όταν περπατάς έτσι στους μακριούς δρόμους- τότε έχεις αποκοπεί για
το βράδυ αυτό οριστικά από την οικογένειά σου, η οποία χάνει κάθε υπόσταση, ενώ
εσύ, σταθερός, με ξεκάθαρο μαύρο περίγραμμα, χτυπάς τα μπούτια σου από πίσω και
ορθώνεις το πραγματικό σου ανάστημα.
Όλα
αυτά εντείνονται όταν, την προχωρημένη αυτή ώρα, επισκεφτείς ένα φίλο, για να δεις
τι κάνει.
Έπρεπε
να είχα...
Έπρεπε να είχα
μεριμνήσει εγκαίρως να κατατοπιστώ σχετικά με αυτή τη σκάλα, με τα συμφραζόμενά
της, με τα όσα είχε κανείς να περιμένει και τις δυνατότητες αντιμετώπισής της. Μα
δεν είχες ακούσει ποτέ τίποτα σχετικό μ’ αυτή τη σκάλα, μου είπα, για να
δικαιολογηθώ, και στις εφημερίδες και τα βιβλία εξετάζονται εξονυχιστικά τα
πάντα. Γι’ αυτή τη σκάλα όμως, ούτε λόγος. Μπορεί όντως να έχουν έτσι τα
πράγματα, μου αποκρίθηκα, μάλλον όμως δεν θα έδειξες τη δέουσα προσοχή στο
διάβασμα. Συχνά ήσουν αφηρημένος, πηδούσες παραγράφους, πολλές φορές αρκέστηκες
στις επικεφαλίδες, ίσως εκεί να αναφερόταν η σκάλα κι έτσι να σου ξέφυγε. Και κοντοστάθηκα
μια στιγμή να σκεφτώ την ένσταση αυτή. Μου φάνηκε τότε πως θυμήθηκα, ότι
κάποτε, σε κάποιο παιδικό βιβλίο πιθανόν να είχα διαβάσει κάτι σχετικό με μια
παρόμοια σκάλα. Δεν ήταν πολλά, πιθανότατα αναφερόταν μονάχα η ύπαρξή της, κι
αυτό δε μπορούσε να με ωφελήσει στο παραμικρό.
FRANZ KAFKA
–
ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΙΚΡΑ ΠΕΖΑ
ΕΠΙΛΟΓΉ – ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΡΑΣΙΔΑΚΗ
ΡΟΕΣ/ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ : ΓΕΡΜΑΝΟΦΩΝΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου