Αντώνης Φωστιέρης - Τοπία του τίποτα

Κοντινό

Μέριμνες επιούσιες
Μισθοί και ωράρια
Μόδες τηλέφωνα ταξίδια επιταγές
Κάτω από τόνους σκουπιδιών
Πατικωμένο βιαστικά 
Το αιώνιο.

(Κι εδώ, στον στύλο της γωνίας,
Αδύναμη
Μια λάμπα φέγγει
Σβήνοντας
Χιλιάδες άστρα.)









Έτσι κι εμείς

Σαν τον Κυναίγειρο, τον αδελφό του Αισχύλου.
Ξέρετε.
Που όταν οι Πέρσες απ' τον Μαραθώνα τρέξανε
Στα πλοία τους να φύγουν να σωθούν
Αυτός εμπόδισε μια τριήρη χώνοντας
Τα νύχια του στην πρύμη. Τού 'κοψαν
Το χέρι απ' τη ρίζα. Αιμόφυρτος
Συνέχισε με τ' άλλο.
Κι όταν το 'κοψαν κι εκείνο, σε ύστατη,
Μπήγει τα δόντια στο σκαρί ελπίζοντας
Να ματαιώσει, λέει, την αναχώρηση.
Να ματαιώσει, πώς; Ένας προς όλους;
Φούμαρα του μύθου, αμετροέπειες.
Την αναχώρηση την είχε δεδομένη. Πάλευε
Την καθυστέρηση μονάχα να κερδίσει.
Αφού (ομογάλακτος του Αισχύλου) το 'νιωθε:
Κάθε λεπτό είν' από μόνο του μια νίκη. Πάλευε
Την καθυστέρηση μονάχα να κερδίσει.
Σαφώς την καθυστέρηση.
Με νύχια
Και με δόντια.


Αντώνης Φωστιέρης - Έτσι κι εμείς
Από τη συλλογή «Τοπία του τίποτα»
Εκδόσεις Καστανιώτη