Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Αναρτήθηκε από την
Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ
1

Ν.Σ. – Πώς;

Αναρτήθηκε από την

Δε θυμάσαι τη μέρα που άρχισαν όλα…

πως έγιναν μυρωδιές τα αρώματα
και ήχοι τα τραγούδια,
σκοτάδι η νύχτα
ο ήλιος φως
και η αλλαγή ανάγκη∙
πως μεταξένιοι άνθρωποι
γεμίσανε καρφιά
παλιά σοκάκια ξάφνου δρόμοι δύσβατοι
σταθμοί αγάπης πορφυρένιες στάσεις,
βαμμένες απ’το αίμα του διαβάτη αγγίγματος σου∙
πως πύλες θύρες γέννησαν
και βάρυνε ο χρόνος,
ο φόβος κλειδοκράτορας
και πλάτη η ελπίδα.


Ίσως ήταν η μέρα,

που δανεική ζωή, βολής εγγύηση
δικαίωμα την είδες∙
χλεύασες τον ανήμπορο
έκρινες τον από αλλού φερμένο,
έτρεχες δανείζοντας τα πόδια σου
σε άλλων τους αγώνες
κερδίζοντας τα έπαθλα
και τα χρυσά στεφάνια,
χρέη δυσβάσταχτα - πληγές
στης μοναξιάς την ώρα.
Μάτια που σ’ αναζήτησαν
λησμόνησες να δεις,
το βλέμμα - χρησιμότητα:
μόνο να σε κοιτάζουν!

Έρημη χώρα, τόπος γυμνός
άμμος υγρή τη δίψα θολώνει.
Πόθος και οργή μπερδεύουν τον τρόπο
στη συμμετρία του πως.
Κι η αλλαγή; Φευ!
Θέλει ψυχή η ζωή και κουράγιο
μα πού να βρεις αφού δε πωλούνται;

Ατελείωτα «θα»
μασκαρεμένες εκκινήσεις  
τέλους δούρειοι ίπποι!

Ό,τι διαρκεί, αρκεί.

Έτσι!

και στην επάρκεια αυτή, χάνεται η ζωή σου!


Ν.Σ.- Πώς;

Εικόνα: Σαλβαδόρ Νταλί



Σχόλια

  1. Ανώνυμος19 Ιουλίου 2018 στις 5:30 μ.μ.

    Η ψυχή και το κουράγιο, πιστεύω ότι βρίσκονται μέσα μας. Χρειάζεται να κάνουμε πολύ δρόμο για να τα ανακαλύψουμε.
    Δυστυχώς καθώς ωριμάζει ο άνθρωπος περνάει δύσκολες περιόδους. Κάνει πολλά λάθη, άλλοτε διαφορετικά και άλλοτε τα ίδια. Οι αιτίες πολλές. Δεν είναι όμως πάντα αυτές που έρχονται πρώτες στη σκέψη μας και οι πιο σωστές. Τα πάντα έχουν δύο ή και περισσότερες όψεις.
    Οι λόγοι που μας κάνουν να επιλέξουμε αν θα δούμε ή θα κάνουμε το καλό, είναι διαφορετικοί για τον καθένα.
    Όταν η αλλαγή γίνεται ανάγκη, τότε εξαρτάται, τι θα διαλέξουμε να κρατήσουμε για το ΤΈΛΟΣ.
    Το σκοτάδι ή τη νύχτα;
    Τον ήλιο ή το φως;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ns28 Ιουλίου 2018 στις 9:15 μ.μ.

      καλησπέρα,
      πάντα θα κάνουμε λάθη για κάποιους, σωστά για κάποιους άλλους, η διαφορά σκοπιάς και οπτικής είναι μέσα στη ζωή κι έτσι γινόμαστε καλύτεροι. Σημασία έχει τι σημαίνει για εμάς αυτό που ζούμε καθώς και αν όντως το συνειδητοποιούμε. Αυτό που τελικά μένει είναι το φως ή το σκοτάδι που είναι ό,τι έχουμε μέσα μας και επί της ουσιάς είναι αποτέλσμα πολλών άλλων επιλογών που έχουν γίνει προτού έρθει η στιγμή του να το επιλέξουμε. Αυτό τουλάχιστον νομίζω εγώ

      Διαγραφή
  2. Ανώνυμος19 Ιουλίου 2018 στις 11:02 μ.μ.

    Καλησπέρα. Τι ωραία λόγια!
    Ήθελα να ρωτήσω, όταν γράφεις ότι ο άνθρωπο καθώς ωριμάζει κάνει πολλά λάθη, τι εννοείς; Αφού μεγαλώνει δεν θα έπρεπε να κάνει όλο και λιγότερα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ανώνυμος20 Ιουλίου 2018 στις 1:22 π.μ.

    Καλησπέρα. Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο.
    Πιστεύω ότι τα λάθη ούτε λιγοστεύουν ούτε σταματάνε όσο ζούμε.
    Θα εξηγήσω φέρνοντας ένα παράδειγμα από λάθη που έκανα εγώ, τελευταία. Αλώστε, όταν έγραψα τα σκεφτόμουν.
    Τελευταία, έφερα σε δύσκολη θέση την αδελφή μου. Λείπει επαγγελματικου ταξίδι και ενώ μου έστειλε το πρόγραμμα της με email,της έκανα τηλεφωνήματα την ώρα της δουλειάς της. Την πρώτη φορά γιατί το ξέχασα. Την τελευταία φορά με επιασε λιγο πανικος γιατι χρειαζόμουν κάποιες σημαντικές πληροφορίες. Παραλίγο να χάσει τη δουλειά της. Γιαυτό και γράφω ότι τα πάντα έχουν δύο όψεις. Όπως η τεχνολογία που μας είναι απαραίτητη, μπορεί να μας φέρει και προβλήματα στην επικοινωνία.
    Μέσα από αυτά τα λάθη κατάλαβα, ότι απο εδώ και πέρα θα πρέπει καλύτερα και πιο ώριμα να σκέφτομαι πριν να κάνω κάτι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου