Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Αναρτήθηκε από την
Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ
1

Ν.Σ. - Theremin

Αναρτήθηκε από την
Βήματα αργά τα ανείπωτα λόγια
μάτια πυξίδες, βλέμματα δρόμοι∙
κορμιού εκκίνηση προστάζει η ψυχή σου.

 Στης λογικής την έμπιστη τάξη
ο πόθος πυρώνει, ξεσφίγγει τους κόμπους.
Γεννάει πεδιάδες, λιβάδια και δάση
λίμνες φυτρώνει σε γκρίζες πλατείες∙
τσιμέντο και πίσσα μένουν τα πρέπει.

 Γελάς σαν παιδί που τρώει σοκολάτα
μες των ενηλίκων τις  άγευστες ώρες.
Είσαι το πάντα,  το ναι και το όχι,
γη που δεν ρέει του ίσως το αίμα.
Ρίχνεις το φως σε ότι οφείλεις
σκιά σου το θέλω, αχώριστος πόνος.

 Άλλοτε οικείος και άλλοτε ξένος
θανάτου τόπος θρέφει το χώμα
χορτάρια ανάσες μες στον Γενάρη.
Ψυχρή επιφάνεια καίει τα μύχια,
πίσω απ' τα τείχη ορίζοντες φεύγουν.

 Χέρια αφημένα οι σκέψεις και ο χρόνος
παφλάζουν σαν κύματα και όρμους ανοίγουν
στην αέρινη θάλασσα της ύπαρξής σου∙
γλυκιά μελωδία που πάντα διακόπτεις
στης ενοχής την άδικη νότα.
Μονότονος ήχος, οι νύχτες και οι μέρες,
παράγγελμα άλλων δικός σου έχει γίνει.
Ο φόβος σιγεί του νου σου την άρια.

 Διαβάτης σε διάδρομο
από όσα σου μάθανε,
τρέμεις να ανοίξεις τις πόρτες
που το αύριο ορθώνει στο πλάι.
Καθήκον το εμπρός,  το γύρισμα ήττα.
Βυθός η φωνή σου πνίγει τα λόγια
σιωπής τρικυμία το σώμα ταράζει.
Λαχτάρα χωρίζει το γκρίζο τοπίο
-που δεν πρόλαβες να δεις πως σου έβαψαν-
σε μαύρο φως και άσπρο σκοτάδι.

 Το απρόβλεπτο τρέμεις και το άπειρο κλείνεις
στου σίγουρου τρόπου τα διάφανα βάζα.
Να γίνει κενό, ελέγχου σου μήτρα,
να σβήσει ο ήχος και η υπόνοια του λάθους.
Καμιά απάντηση δεν είναι η λύση,
αυτό που ζητάς δεν είναι ερωτήσεις.

Ο κύκλος θα κλείσει,
τελεία που λυτρώνει
και το φιλί σου κάθετος πάνω!
Ν.Σ. - Theremin
για όσους δεν γνωρίζουν τι είναι το theremin:

 http://www.lifo.gr/guests/whatup/32790

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου