World Theatre Day Message 2014 by Brett Bailey

Message of World Theatre Day 2014

Brett Bailey's Message

Wherever there is human society, the irrepressible Spirit of Performance manifests.

Under trees in tiny villages, and on high tech stages in global metropolis; in school halls and in fields and in temples; in slums, in urban plazas, community centres and inner-city basements, people are drawn together to commune in the ephemeral theatrical worlds that we create to express our human complexity, our diversity, our vulnerability, in living flesh, and breath, and voice.

We gather to weep and to remember; to laugh and to contemplate; to learn and to affirm and to imagine. To wonder at technical dexterity, and to incarnate gods. To catch our collective breath at our capacity for beauty and compassion and monstrosity. We come to be energized, and to be empowered. To celebrate the wealth of our various cultures, and to dissolve the boundaries that divide us.

Wherever there is human society, the irrepressible Spirit of Performance manifests. Born of community, it wears the masks and the costumes of our varied traditions. It harnesses our languages and rhythms and gestures, and clears a space in our midst.

And we, the artists that work with this ancient spirit, feel compelled to channel it through our hearts, our ideas and our bodies to reveal our realities in all their mundanity and glittering mystery.

But, in this era in which so many millions are struggling to survive, are suffering under oppressive regimes and predatory capitalism, are fleeing conflict and hardship; in which our privacy is invaded by secret services and our words are censored by intrusive governments; in which forests are being annihilated, species exterminated, and oceans poisoned: what do we feel compelled to reveal?

In this world of unequal power, in which various hegemonic orders try to convince us that one nation, one race, one gender, one sexual preference, one religion, one ideology, one cultural framework is superior to all others, is it really defensible to insist that the arts should be unshackled from social agendas?

Are we, the artists of arenas and stages, conforming to the sanitized demands of the market, or seizing the power that we have: to clear a space in the hearts and minds of society, to gather people around us, to inspire, enchant and inform, and to create a world of hope and open-hearted collaboration?

Μήνυμα Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2014

από τον Brett Bailey

Όπου υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία, εκδηλώνεται το ακαταμάχητο Πνεύμα της Παράστασης.

Κάτω από δέντρα σε μικρά χωριά και επάνω σε υψηλού επιπέδου τεχνολογίας σκηνές σε παγκόσμιες μητροπόλεις· σε σχολικές αίθουσες και σε γήπεδα και ναούς· σε φτωχογειτονιές, σε αστικές πλατείες, σε κοινοτικά κέντρα και υπόγεια στα κέντρα μεγάλων πόλεων, οι άνθρωποι συγκεντρώνονται για να επικοινωνήσουν μέσα στους εφήμερους θεατρικούς κόσμους που δημιουργούμε, για να εκφράσουμε την ανθρώπινή μας πολυπλοκότητα, την ετερότητά μας, το ότι είμαστε τρωτοί, χρησιμοποιώντας τη ζωντανή μας σάρκα, την ανάσα μας, τη φωνή μας.

Μαζευόμαστε για να κλάψουμε και να θυμηθούμε, για να γελάσουμε και να αναπολήσουμε· να μάθουμε και να επιβεβαιώσουμε και να φανταστούμε. Για να θαυμάσουμε την άψογη τεχνική επιδεξιότητα και να ενσαρκώσουμε τους θεούς. Για να μας κόβεται η ανάσα από την ικανότητά μας για ομορφιά και συμπόνια και τερατωδία.

Ερχόμαστε για να τονωθούμε και για να πάρουμε δύναμη. Για να γιορτάσουμε τον πλούτο των ποικίλων πολιτισμών μας και να διαλύσουμε τα σύνορα που μας χωρίζουν.

Όπου υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία, εκδηλώνεται το ακαταμάχητο Πνεύμα της Παράστασης. Γεννημένο μέσα από την κοινότητα, φοράει τις μάσκες και τα κοστούμια των ποικίλων παραδόσεών μας. Αξιοποιεί τις γλώσσες μας και τους ρυθμούς μας και τις κινήσεις μας και ανοίγει ένα χώρο ανάμεσά μας.

Και εμείς, οι καλλιτέχνες που εργάζονται με αυτό το αρχαίο πνεύμα, αισθανόμαστε την ανάγκη να το διοχετεύσουμε μέσα από τις καρδιές μας, τις ιδέες μας και τα σώματά μας, για να αποκαλύψουμε τις αλήθειες μας σε όλο τους τον υλισμό και το ακτινοβόλο μυστήριό τους.

Μα, σε αυτή την εποχή που τόσοι πολλοί άνθρωποι αγωνίζονται να επιβιώσουν και υποφέρουν κάτω από καταπιεστικά καθεστώτα και ληστρικά καπιταλιστικά συστήματα και αναγκάζονται να φύγουν μακριά από τις συγκρούσεις και τις κακουχίες· σε αυτή την εποχή όπου παραβιάζεται η ιδιωτική μας ζωή από μυστικές υπηρεσίες και λογοκρίνονται αυτά που λέμε από παρεμβατικές κυβερνήσεις · όπου δάση καταστρέφονται, είδη εξαφανίζονται και ωκεανοί δηλητηριάζονται: Τι πραγματικά αισθανόμαστε την ανάγκη να αποκαλύψουμε;

Σε αυτό τον κόσμο της άνισης κατανομής εξουσίας, στον οποίο διάφορες ηγεμονικές τάξεις προσπαθούν να μας πείσουν ότι ένα έθνος, μία φυλή, ένα φύλο, μία σεξουαλική προτίμηση, μία θρησκεία, μία ιδεολογία, ένα πολιτισμικό πλαίσιο είναι ανώτερο από τα 2 άλλα, ευσταθεί πράγματι να επιμένουμε ότι οι τέχνες θα πρέπει να αποδεσμευτούν από τα κοινωνικά θέματα;

Τι κάνουμε εμείς, οι καλλιτέχνες των ανοιχτών χώρων και των σκηνών, συμμορφωνόμαστε στις εξαγνισμένες απαιτήσεις της αγοράς ή χρησιμοποιούμε τη δύναμη που διαθέτουμε: για να καθαρίσουμε ένα χώρο στις καρδιές και τα μυαλά της κοινωνίας, να μαζέψουμε τους ανθρώπους γύρω μας, να εμπνεύσουμε, να μαγέψουμε και να πληροφορήσουμε και να δημιουργήσουμε ένα κόσμο ελπίδας και ανοιχτόκαρδης συνεργασίας;

 [translated by Angela Christofidou]