Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ

Indila - Dernière Danse (Clip Officiel)





μεταφόρτωση από το χρήστη του youtube: IndilaVEVO (04-12-13)

Παραθέτω και μια μετάφραση που βρήκα στο διαδίκτυο από την blogger DaNaH 


Πηγή: http://greekcharm.blogspot.gr/2014/02/indila-derniere-danse.html



Ω γλυκέ μου πόνε 
Γιατί να αγωνιστώ, ξαναρχίζεις
Δεν είμαι παρά ένα ον χωρίς σημασία
Χωρίς αυτόν είμαι λίγο παράξενη
Περπατώ χαζεύοντας μέσα στο μετρό
Ένας τελευταίος χορός
Για να ξεχάσω τον τεράστιο πόνο μου
Θέλω να ξεφύγω, όλα να ξαναρχίσουν
Ω γλυκέ μου πόνε

Ανακατεύω τον ουρανό τη μέρα, τη νύχτα
Χορεύω με τον αέρα, την βροχή
Λίγο έρωτας, λίγο μέλι
Και χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω
Και μέσα στη φασαρία, τρέχω και φοβάμαι
Να'ναι η σειρά μου;
Έρχεται ο πόνος...
Μέσα σ'όλο το Παρίσι, αφήνομαι
Και πετάω μακριά
Μόνο ελπίδα
Σ'αυτό το μονοπάτι της απουσίας σου
Όσο και να προσπαθώ, χωρίς εσένα η ζωή μου δεν είναι παρά ένα ντεκόρ που λάμπει, άδεια από ουσία

Μέσα σ'αυτόν τον γλυκό πόνο
Του οποίου έχω πληρώσει όλες τις προσβολές
Άκου τι μεγάλη που είναι η καρδιά μου
Είμαι ένα παιδί του κόσμου

Ανακατεύω τον ουρανό τη μέρα, τη νύχτα
Χορεύω με τον αέρα, την βροχή
Λίγο έρωτας, λίγο μέλι
Και χορεύω, χορεύω, χορεύω, χορεύω
Και μέσα στη φασαρία, τρέχω και φοβάμαι

Να'ναι η σειρά μου;

Έρχεται ο πόνος...

Μέσα σ'όλο το Παρίσι, αφήνομαι

Και πετάω μακριά

Σχόλια