Ν.Σ. – Συμβόλαιο

Λέξεις αιχμάλωτες, πληγές ελευθερίας.

Ζήτησες δέσμευση.

Σαφείς κανόνες γεννήθηκαν

νόρμες  ευτυχίας,

συνταγή αλάνθαστη

και επιτυχίας σίγουρος οδηγός.

Παρέθεσες, εγώ! αποκρίθηκα εμείς.

Ρώτησες, εσύ; απάντησα, εμείς.

Ψιθύρισες «όλοι»

Τσίριξα, εμείς!

Καθαρές λύσεις, είπες.

Σε βρώμικα προβλήματα;

δεν έχω να σου δώσω.

«Πρέπει», «έτσι γίνεται», «οφείλουμε»

Συντακτικές απαντήσεις ακαμψίας,

στου χάους τα αναρίθμητα κείμενα.

Υπογραφές κουρτίνες,

να αλλάζουν από πίσω όψη τα ψέματα

στα άψυχα δοκιμαστήρια των πολλών.

Μισείς τούτα τα ρούχα,

μα δεν ξεχνάς στιγμή να τα φορέσεις,

μη δουν οι άλλοι πως ξεμακραίνεις

και χρειαστεί να είσαι πάντα εσύ.

Στα χέρια μου δεν άκουσες το «ναι»,

στο λυγμό μου δεν ένιωσες το «μαζί».

Σιωπές γεμάτες από των κορμιών μας την απαρτίωση

έσπασες με κραυγές γεμάτες φόβο.

«Verba volant, scripta manent»

Ζωή γραμμένη σε χαρτί;

-Δώσου, νιώσε, ξεπέρασε, άλλαξε, απόλαυσε-

λέξεις από μένα που θέλεις να ακούσεις.

Φευ! κραυγές ψυχής δε βγάζουνε τα στόματα των άλλων.

Είμαι εδώ, στο τώρα σου

και μόνο σε τούτο ολόκληρη είμαι.

Σε κάθε βήμα, σε κάθε τόπο,

χτισμένη καλημέρα

στα ερειπωμένα σκοτάδια της μοναξιάς των πολλών.

Μνήμη  ποτισμένη με της ψυχής τη μελάνη,

προσυπογραμμένη με σάρκα, πίστη και αφοσίωση.

Εγώ, εσύ, οι άλλοι.

Χωριστά και μαζί.

Άλλο από το εγώ  δεν μπορώ να ‘μαι,

παρά κομμάτι του «εμείς» που κάτι άλλο είναι

πέρα από μένα και σένα,

μια νέα ύπαρξη, ατρόμητη,

που ζει για μας και από εμάς.

-Που θες να υπογράψω, ρώτησα.

Δίστασες…

-Θέλω να θες, απάντησες! Το πρόσωπό σου αγρίεψε!

Χλωμή ενοχή κυνήγησε

τα κόκκινα από εσένα μάτια μου.

Στη διάρκεια και στο χαμό σου,

έσκισες το χαρτί.

Ένιωθες το λάθος…

το είδα στα μάτια σου την τελευταία φορά…

όπως και την υπογραφή που τελικά έβαλες

σε μια ξένη όσο και δική σου ζωή,

βρίσκοντας τη γαλήνη που κρύβει η δυστυχία,

όταν πια όλοι οι αντισυμβαλλόμενοι

δεσμεύονται στη βολή τους.

 Εικόνα: Maurits Cornelis Escher - Eye (1946)