Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ

Ν.Σ. - Πηγάδι


Κείτομαι πεσμένη!
Θόρυβο πτώσης δεν άκουσα.
Νιώθω κρύο...υγρασία ατέρμονη, η θλίψη.
Βλέπω στοές παντού.
"Είναι κανείς εδώ;"
Φως! Πού είναι το φως;

Το έχω μάθει αυτό, είναι τούνελ!
Πρέπει να προχωρήσω. 
Φιγούρες, σκιές περνούν δίπλα μου,
πάνω μου, μέσα μου.
Αρχίζω κι εγώ να ακολουθώ...
Πρώτο βήμα προς τα πίσω, να δω τι έχει!
Κλωτσάω χαμόγελα!
Τα αρπάζω βιαστικά, διαλύονται σε κομμάτια.
Δεν  αγγίζονται οι αναμνήσεις.
 
Συνεχίζω! Δε μπορεί, θα βρω την άκρη, θα βρω κάποιον.
Τα τούνελ έχουν έξοδο!
Αισθάνομαι ζέστη. Α, ένα χάδι!
Σκύβω το κεφάλι, καίει το μάγουλό μου.
Πονάω και απομακρύνομαι.
Δε βρίσκει τόπο εδώ η αγάπη.

Περιμένω. Τίποτα!
Χρειάζομαι ένα κανόνα.
Τι λένε οι άλλοι;
Πρέπει, τώρα, κάνε, γίνε, μείνε, καθήκον, πέτυχε, έτσι.
Αυτοί ξέρουν...
Τρέχω, σκοντάφτω, ξεχνιέμαι,
χτυπάω σε πέτρες, λέξεις, σκέψεις, πράξεις!
Τα καταφέρνω!
Γίνονται πολλά!
Θόρυβος, σκόνη, εικόνες...
Τι λείπει...

Νιώθω νεκρή...κι όμως, είμαι εδώ!
Αγγίζομαι, υπάρχω... μα δεν είμαι!
Θέλω να ησυχάσω...να με σκοτώσω!
Πώς; Αυτό που υπάρχει;
Ό,τι ένιωσα, ό,τι έμαθα, ό,τι έγινα; Ό,τι κάνω!
Πονάω, σπαρταράω... ξεψυχώ.

Ανοίγω τα μάτια.
Σκοτάδι! Απόλυτο!
Νιώσε!  Κραυγάζω: "Νιώσε!"
Αλήθεια!
Κοιτάζω ψηλά...φως!
Ανοίγω τα χέρια, απλώνω τα πόδια.
Δε σκέφτομαι πια.  Ξανά μαθαίνω από την αρχή!
Στηρίζομαι στα πόδια μου δυνατά.
Ματώνω τους αγκώνες μου.
Άλλοτε γρήγορα, άλλοτε αργά.
Μια προσπάθεια τη φορά.
Ανεβαίνω... ανεβαίνω!

Βλέπω το πρόσωπό μου στο φως!
Τρομάζω μα γελάω!
Κουράζομαι μα γεμίζω!
Βγήκα...
Νιώθω ελεύθερη.
Κοιτάζω και βλέπω πρόσωπα, ακούω φωνές, αγγίζω σώματα!
Μυρίζω, γεύομαι...Ζωή!

κι όμως δεν ήταν τούνελ



Ν.Σ. - Πηγάδι

Πίνακας: Σαλβαδόρ Νταλί -  Γυναίκα στο Παράθυρο (Muchacha en la ventana)






Σχόλια