Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα - Σονέτα του σκοτεινού έρωτα

Του γλυκού παραπόνου

Να στερηθώ το θαύμα μη μ’ αφήσεις

στα μάτια σου να χάνομαι και να ‘χω

τη νύχτα ν’ ακουμπάει στο μάγουλό μου

το ρόδο της ανάσας σου μονάχο.

Πονώ που είμαι εδώ, σ’ αυτή την όχθη,

κορμός χωρίς κλαδιά στην ερημιά του

χωρίς χυμό χωρίς πυλό και άνθη

για το σαράκι μες στα σωθικά του.

Αν είσαι ο κρυμμένος θησαυρός μου

η σταύρωση και η νωπή μου θλίψη

κι εγώ σκυλί της επικράτειάς σου

αυτό που έχω κερδίσει ας μη μου λείψει

και που στολίζει τώρα τα νερά σου

με φύλλα από το φθινόπωρό μου.

Πληγές του έρωτα

Το φως, αυτή η φωτιά που καίει τώρα.

Αυτός ο γκρίζος τόπος που με ζώνει.

Αυτή η θλίψη για μια ιδέα μόνη.

Η αγωνία τ’ ουρανού, της γης, της ώρας.

Αυτός ο θρήνος του αίματος στολίζει

άτονη λύρα πια, πυρσό που σβήνει.

Η θάλασσα, το βάρος που μου δίνει.

Ένας σκορπιός το στήθος μου κεντρίζει.

Είναι στεφάνια του έρωτα, κρεβάτια

να ‘ρθεις τα όνειρά μου να στοιχειώσεις

στο στήθος μου που έγινε κομμάτια.

Κι αν ψάχνω για να βρω τη φρονιμάδα,

πάθος και δηλητήριο πικρής γνώσης

μου δίνει η καρδιά στο μια κοιλάδα.

Ο έρωτας κοιμάται στο στήθος του ποιητή

Ποτέ σου δεν θα μάθεις πόσο σ’ αγαπώ

γιατί βαθιά στο στήθος μου κοιμάσαι.

Κι εγώ σε κρύβω μέσα μου σαν να’ σαι

κάποια φωνή από ατσάλι κοφτερό.

Νόμος που σμίγει σάρκα και ουρανό

το στήθος μου που κλαίει έχει λαβώσει

και λόγια σκοτεινά έχουν δαγκώσει

το πνεύμα σου που είναι αυστηρό.

Το πλήθος περιμένει συναγμένο

την αγωνία μου και το κορμί σου,

πηδούν μέσα στους κήπους και χορεύουν.

Όμως εσύ, αγάπη μου, κοιμήσου.

Άκου το αίμα στα βιολιά σπασμένο!

Κοίτα που ακόμα μας παραμονεύουν!

Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα  - Σονέτα του σκοτεινού έρωτα

Μετάφραση: Σωτήρης Τριβιζάς

Εκδόσεις: Μικρή Άρκτος (2004)