Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Αναρτήθηκε από την
Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ
1

Ν.Σ. – Κατοπτρισμός

Αναρτήθηκε από την

Κοιμούνται ανυποψίαστα,
τα διάφανα όνειρά σου.
Άηχοι κρότοι!
Πέσανε πάνω τους τα «αν»,
παγωμένοι λεπτοδείκτες∙
θαφτήκανε άχρωμα σάβανα,
με υπόνοια ανάσας εγκλωβισμένη στο μύρο.


Χρώματα γυρεύεις να τα σώσεις.
Δεν πρόφτασες να ψάξεις,
σου είπαν που θα βρεις∙

Τύχη ή υποψία απάτης;

Βρίσκεις πολλά εκεί.
Τα χέρια σου τρέμουν,
δε σταματούν στιγμή,
δε προλαβαίνεις να τα κοιτάξεις!
Η δουλειά τους είναι να πιάνουν το πινέλο∙
ευλαβικά μα γρήγορα,
κι άλλο κι άλλο,
πρώτα το αστάρι, μετά το "πρέπει", το "να", το "έτσι είναι"!   

Συντηρούν το «τώρα»,
βασανιστικά αυτό ενηλικιώνεται,
στιγμιαία ωριμάζει σε «μετά»
και πεθαίνει καθώς ξεγεννάει το «πριν»∙
και αυτό το ρημάδι το «πριν»,
έχει αδέρφια πολλά!
Προτού το καταλάβεις,
όλος ο χρόνος, χιλιάδες πινελιές
καμβάς από «τότε».
Τότε που όλα ήταν αλλιώς∙
απροσδιόριστα,
χωρίς την ακρίβεια της απάντησης του «τι»,
με την φιλευσπλαχνία του «κάπως»,
έχει μια μελαγχολία αγαπημένου
αυτό το ανεπαρκές και τότε, «τότε».

Μπερδεύτηκες!
Διάφανα τα ήθελες τα όνειρα!
Καθρέφτες ήτανε,
μα τα έκανες εικόνες.
Ύστερα πίνακες χρυσούς,
έριξες χρώματα πολλά,
τιμή να πιάσουνε καλή
και δόξα από τους άλλους!
Κι ας μη το θέλησες ποτέ:
τα χέρια τους να σου δώσουν,
τα στόματά τους να σου πουν.

Έφτανε μόνο να τα κοιτάξεις!
Φοβήθηκες στα διάφανα να δεις.
Σε κρύσταλλα απλά,
τι άλλο από εσένα, να είχε μήπως μέσα;


Ν.Σ. – Κατοπτρισμός

Πίνακας: Rene Magritte - The birth of idol

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου