Ν.Σ. – Κατοπτρισμός

Κοιμούνται ανυποψίαστα,

τα διάφανα όνειρά σου.

Άηχοι κρότοι!

Πέσανε πάνω τους τα «αν»,

παγωμένοι λεπτοδείκτες∙

θαφτήκανε άχρωμα σάβανα,

με υπόνοια ανάσας εγκλωβισμένη στο μύρο.

Χρώματα γυρεύεις να τα σώσεις.

Δεν πρόφτασες να ψάξεις,

σου είπαν που θα βρεις∙

Τύχη ή υποψία απάτης;

Βρίσκεις πολλά εκεί.

Τα χέρια σου τρέμουν,

δε σταματούν στιγμή,

δε προλαβαίνεις να τα κοιτάξεις!

Η δουλειά τους είναι να πιάνουν το πινέλο∙

ευλαβικά μα γρήγορα,

κι άλλο κι άλλο,

πρώτα το αστάρι, μετά το "πρέπει", το "να", το "έτσι είναι"!   

Συντηρούν το «τώρα»,

βασανιστικά αυτό ενηλικιώνεται,

στιγμιαία ωριμάζει σε «μετά»

και πεθαίνει καθώς ξεγεννάει το «πριν»∙

και αυτό το ρημάδι το «πριν»,

έχει αδέρφια πολλά!

Προτού το καταλάβεις,

όλος ο χρόνος, χιλιάδες πινελιές

καμβάς από «τότε».

Τότε που όλα ήταν αλλιώς∙

απροσδιόριστα,

χωρίς την ακρίβεια της απάντησης του «τι»,

με την φιλευσπλαχνία του «κάπως»,

έχει μια μελαγχολία αγαπημένου

αυτό το ανεπαρκές και τότε, «τότε».

Μπερδεύτηκες!

Διάφανα τα ήθελες τα όνειρα!

Καθρέφτες ήτανε,

μα τα έκανες εικόνες.

Ύστερα πίνακες χρυσούς,

έριξες χρώματα πολλά,

τιμή να πιάσουνε καλή

και δόξα από τους άλλους!

Κι ας μη το θέλησες ποτέ:

τα χέρια τους να σου δώσουν,

τα στόματά τους να σου πουν.

Έφτανε μόνο να τα κοιτάξεις!

Φοβήθηκες στα διάφανα να δεις.

Σε κρύσταλλα απλά,

τι άλλο από εσένα, να είχε μήπως μέσα;

Ν.Σ. – Κατοπτρισμός

Πίνακας: Rene Magritte - The birth of idol