Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Αναρτήθηκε από την
Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσ...
1

Κική Δημουλά – Μεταφερθήκαμε Παραπλεύρως

Αναρτήθηκε από την


Άτιτλο

Βρέχει με απόλυτη ειλικρίνεια,
Άρα δεν είναι φήμη ο ουρανός
υπάρχει
και δεν είναι το χώμα λοιπόν
η μόνη λύση
όπως ισχυρίζεται ο κάθε τεμπέλης νεκρός.




Το εκτόπισμα

Όπως γκρεμίστηκε
ακόμα εκεί είναι.
Όγκους λάσπης κοτρόνες
κονιορτό
εκεί τα παράτησα
στη μέση του στενού διαδρόμου
απ’ όπου υποχρεωτικά περνώ
για να βγω έξω
ή να σπρώχνω πιο μέσα.
Βουνό τα γκρεμίδια.

Αναρωτιέμαι
τόσο μεγάλη ήταν αυτή η ιστορία;

Αντίθετα
η ελαχιστότητα μιας ιστορίας
είναι που σωριάζει τόσον όγκο λύπης.

Και χάρη σ’ αυτή τη δυσαναλογία
σώζεται το κύρος του ακατανόητου.



Ακατάλληλο για παιδιά

Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
έλα πάρε και μένα

βέβαια παιδί δεν είμαι

άλλο ζήτημα τώρα
αν όλο ζητώ
όλο θέλω
όλο ρωτώ το ακατανόητο
γιατί

γιατί δεν είναι θάλασσα η ξηρά
γιατί δεν είναι τρυφερή η ξηρασία
γιατί όταν προσθέτω
λίγο πιο έντονο κόκκινο στο κόκκινο
το κέρδος μου ξεβάφει

σαν παιδί τσιρίζω
το θέλω το θέλω
είναι δικό μου

αλλά παιδί δεν είμαι

άλλο ζήτημα τώρα
αν τη νύχτα κλαίω
και σα να είμαι παιδί που
ακόμα δε μιλά
δεν ξέρω να αρθρώσω αν πονάω
ή αν απορώ

ναι παιδί δεν είμαι

άλλο θέμα αν
όταν μου φωνάζουν
μη εκεί, μη, κάνει τζίζ

εγώ όλο εκεί βάζω το χεράκι μου
είμαι περίεργη να καεί το χεράκι μου

κι επειδή αυτό το αναφαίρετα
δικό μου λάθος

ποτέ του δε θα μεγαλώσει

γι' αυτό λέω χεράκι μου αντί χέρι.




Κική Δημουλά – Από τη συλλογή "Μεταφερθήκαμε Παραπλεύρως"
Εκδόσεις: Ίκαρος

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου