Ν.Σ. – Χαμένος χρόνος

Φυσάς τον καπνό του τσιγάρου σου.

Τη μια στιγμή υπάρχει,

την επόμενη εξαφανίζεται!

Όπως και η ίδια η ζωή άλλωστε…

Κανείς δε στέκεται να δει τη στιγμή∙

έχει μάλλον μια κάποια γοητεία
να την προσμένει.

Δύναμη γίνεται αίφνης
όταν ποτέ δεν έρθει.

Ο χρόνος, ο μόνος αληθινός σου τόπος,

γίνεται χώμα που δρόμο δεν έχει.

Μοιάζει σκληρός κι όμως βουλιάζεις,

σαν μένεις ακίνητος πάντα να περιμένεις.

Η προσμονή ζωή δεν γεννάει.

Δεν φέρει ανάσες∙

μονάχα κλοπές,  χειλιών σφραγισμένων.    

Κρυψώνα το ψέμα!

Τρεις φορές κι αν βουτήξεις τον πόθο σου,

άλλες τόσες κι αν τον σηκώσεις ψηλά

φωνάζοντας «υπομονή»

-οι άλλοι να μη μάθουν την τόση σου δειλία-

θα δεις πως είναι άκρες οι σταθμοί,

που βγαίνοντας το βάσανο

θα έρθει να σου το δείξει,

τι είναι να αντέχεις∙

εκείνο το βαρύ το αχ,

που επιλογή δεν είναι.

Πάψε!

Μέσα σου είναι η ζωή,

που μάτια θέλεις να την δουν

και χείλη να την πούνε.

Μάθε να ψάχνεις, μη ρωτάς!

Οι απαντήσεις δε ρωτούν.

Ούτε σε μάτια που θωρείς στέκονται αραγμένες!

Διαβαίνουν περήφανες,

σε εκείνα τα μισοσκότεινα σοκάκια της ψυχής σου,

που ο φόβος άρπαξε το φως

μα άφησε τη φλόγα∙

να σε ζεσταίνει τις παγωμένες ώρες

που θέλεις να ουρλιάξεις∙

τόσο όσο να μην  μείνει  σιωπή η οργή

μα ούτε να κραυγάζει!

Τόσο όσο να ξέρεις, πως δεν ξέρεις,

και θεατής το έργο σου πάλι να αντικρίζεις.

Τούτη τη στιγμή, θυμήσου: ζεις!

Κανείς ποτέ δε κέρδισε, το χρόνο το χαμένο. 

Εικόνα : Salvador Dali - The Disintegration of the Persistence of Memory