Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ

Pablo Neruda (Πάμπλο Νερούδα) - Soneto XCV



μεταφόρτωση από το χρήστη του youtube: Τeide3 (08-04-2008)



Pablo Neruda
 – Soneto XCV


Quienes se amaron como nosotros? Busquemos
las antiguas cenizas del corazon quemado
y alli que caigan uno por uno nuestros besos
hasta que resucite la flor deshabitada.

Amemos el amor que consumio su fruto
y descendio a la tierra con rostro y poderio:
tu y yo somos la luz que continua,
su inquebrantable espiga delicada.

Al amor sepultado por tanto tiempo frio,
por nieve y primavera, por olvido y otono,
acerquemos la luz de una nueva manzana,

de la frescura abierta por una nueva herida,
como el amor antiguo que camina en silencio
por una eternidad de bocas enterradas.




Πάμπλο Νερούδα -   Σονέτο XCV

Ποιοι αγαπήθηκαν όπως εμείς οι δυο; Ας γυρέψουμε
της καμένης καρδιάς την πανάρχαιη στάχτη
κι ένα προς ένα ας πέσουν μέσα εκεί τα φιλιά μας
ώσπου το ερημωμένο ν΄αναστηθεί λουλούδι.

Την αγάπη ας λατρέψουμε που ΄δωσε τον καρπό της
και στη γη έχει κατέβει με εικόνα κι εξουσία:
το φως είμαστε οι δυο που συνεχίζει
το ντελικάτο μα άθραυστό του στάχυ.

Στην αγάπη που τόσος κρύος έθαψε χρόνος,
τόση άνοιξη και χιόνι, φθινόπωρο και λήθη,
το φως ας πλησιάσουμε κάποιου καινούριου μήλου,

της φρεσκάδας που άνοιξαν κάποιες πληγές καινούριες
σαν την παλιάν αγάπη που σιωπηλή βαδίζει
σε μιαν αιωνιότητα ταφιασμένων στομάτων.




Εκατό Ερωτικά Σονέτα
Εκδόσεις "Γνώση" (1993)
Μετάφραση: Ηλία Ματθαίου


Σχόλια