Ν.Σ. - Ορίζοντας

Τα πιο αθώα βλέμματα, στης ενοχής τη φλόγα ανάβουν.

Καίγονται στα τασάκια της μνήμης επώδυνα∙

ποτισμένα με της αλκοόλης τη θύμηση

που ξεχειλίζει απ’ τα ποτήρια των μορφών που δεν ήπιες.

Σε μάτια κλειστά γεννιούνται οι εικόνες,

που θα ‘θελες τόσο σαν φιλμ να εμφανίσεις∙

στα πορφυρένια δωμάτια της ψυχής σου

που το άγριο λευκό των άλλων δε φτάνει.

Στο δρόμο του «πρέπει» δε βρίσκεις σταθμούς∙

μονάχα ταμπέλες και δάχτυλα απλωμένα.

Πυξίδα ο φόβος και οι μέρες σου μέτρα.

Στις τέσσερις άκρες  σκορπίσου, αφέσου∙

είσαι το «πάντα» και το «παντού» σου.

Κοίτα καλά, δες την αλήθεια∙ μαζί, μοναχός σου να γίνεις.

Στις κρύες νύχτες του βορρά,

που φέρνει κοντά δύο μηδενικά λες κι άθροισμα θα βγάλουν,

θα βρεις εκεί το θήτα.

Στου νότου τη ζέση που έξαψη φέρνει

και κάνει κορμιά να λυγίζουν,

κρυμμένο το λάμδα ψάξε στη στάχτη.

Κι εκεί που θα δύει η τόση αγωνία που χρόνια φυλούσες,

θα δεις να σου αφήνει το «ε!» της βουβό,

κραυγή που σωπαίνει.

Και μη γονατίσεις

σαν δεις να ανατέλλει το τέλος του γνώριμου τίποτα,

που τόσο σε έθρεψε, όσο μισούσες.

Στου γρίφου τη λύση θαμμένα θα βρεις,

τα «θα» απ’ τη σκανδάλη του «τώρα».

Στη δίκη της σκέψης, στο εδώλιο το «εμείς»

μόνη ποινή, ζωής αναμνήσεις,

κρίκος που δένει χωρίς να σκλαβώνει.

Ν.Σ. - Ορίζοντας

Πίνακας: Rene Magritte-Reiseerinnerung (1962)