Ν.Σ. - Πυρίτιδα

   Είναι μάλλον ένα ακόμη κείμενο, μία ακόμη αφήγηση αναφορικά με την ιστορία των αξιών, όπως τις αποτιμούν η εκάστοτε κοινωνία και το βιοτικό μας επίπεδο. Τι καινούριο να βρω να πω σε ένα κόσμο που πραγματικά η ιστορία επαναλαμβάνεται; Στο δικό μας κύκλο η πυρίτιδα ανακαλύφθηκε… η έκρηξη όμως έχει γίνει;

 Η ανθρωπότητα παραπαίει! Είναι μια πολύ ωραία άποψη, που βολεύει πολύ τις μικρότερες ομάδες ανθρώπων, είτε αναφερόμαστε σε έθνη, κράτη ή τοπικές κοινωνίες! Η παγκοσμιοποίηση έγινε πολύ εύκολα το εξιλαστήριο θύμα!  Ακόμη περισσότερο, μας βγάζει από την προ των ευθυνών  μας κατάσταση, όταν στο μικροσκόπιο πρέπει να βάλουμε την δική μας κοινωνία, τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, τους ανθρώπους που αγαπάμε, τον ίδιο μας τον εαυτό.
  Τι φταίει; Κανένας δεν  πρόκειται να σου απαντήσει, γιατί ήδη γνωρίζεις την απάντηση! Κι αν αποφεύγεις να δεις την αλήθεια τότε είσαι ακόμη περισσότερο γνώστης της υπαιτιότητας.  Με τόσα άλλοθι που εφευρίσκουμε για να δικαιολογήσουμε τα αδικαιολόγητα: τις ζωές που μισούμε, την καθημερινότητα που μας φθείρει, τις εξιδανικευμένες καταστάσεις που κρυβόμαστε, τους ανθρώπους που αλόγιστα δικαιολογούμε ακόμη περισσότερους που αναίσχυντα αδικούμε, πώς είναι δυνατόν μέσα σε τόση ανέχεια να μην υπάρχει έγκλημα; Σήμερα έλαβε χώρα  στην Ελλάδα  ένας φόνος, ένας φόνος που σύσσωμο το πολιτικό μας σύστημα  τον κατονόμασε ως πολιτικό έγκλημα! Τι ειρωνεία!

     Καθημερινά διαπράττονται πολιτικά εγκλήματα αδιάκοπα, πολύ καλά κεκαλυμμένα πίσω από την παράλογη δομή της ελληνικής παιδείας, της ελληνικής κουλτούρας, της ελληνικής οικονομίας, της ελληνικής θρησκείας, της γενικότερης συνήθειας του λαού μας να βλέπει το δέντρο και να κατακρεουργεί το δάσος, προτού καν ρίξει μια λεπτομερειακή ματιά στον κάθε κορμό και στην κάθε φυλλωσιά του. Δεν είμαστε αδαείς. Είμαστε λίγοι. Είμαστε λίγοι έναντι των αξιών που υποτίθεται πως φέρει ο λαός μας, που δεν είναι τίποτα άλλο από ιστορικά απολιθώματα! Δεν είμαστε δημοκράτες, δεν γνωρίζουμε πώς να διαχειριστούμε την ευθύνη της ελευθερίας. Είμαστε πρόβατα στη χείριστη μορφή τους, πρόβατα που νομίζουν πως είναι λύκοι.  Οι άλλοι φταίνε για τα κακά κι εμείς είμαστε η επιτομή της τελειότητας για ό, τι καλό μας συμβαίνει! Δεν φτιάχνονται από ένα αόρατο χέρι οι κοινωνίες.  Ο κάθε ένας από εμάς, είμαστε κύτταρα του γενικότερου ιστού που δημιουργεί τα δάκτυλα, που κινούν  τα νήματα. Κάθε στιγμή που δείλιασες , που τεμπέλιασες, που αδιαφόρησες, που βολεύτηκες, που δεν νοιάστηκες, που δεν κατανόησες, που καταδίκασες, προστέθηκε και έγινε ο καιρός που δεν είναι τίποτα άλλο από μαύρα χρόνια της ζωής σου. Κι είναι αυτά, που ελαφρά τη καρδία και ακόμη περισσότερο τη συνείδηση, σχολιάζεις με ύφος  καρδιναλίου, ως από το σύστημα κακώς καμωμένα!

        Πόση αλήθεια αντέχεις; Πολύ λίγη! Μάθαμε να κοινωνικοποιούμαστε όχι με το να είμαστε ο εαυτός μας αλλά με το να προσαρμοζόμαστε σε απαιτήσεις, που οι ίδιοι που μισείς σου έμαθαν και σε έκαναν να αγαπήσεις! Έσπειραν το φόβο ακόμη και στα όνειρά σου. Σε μέρη που δεν έρχεται κανείς, εσύ κάνεις γιορτή γεμάτη από φιγούρες! Καταναλώνεις αντί να απολαμβάνεις. Ζηλεύεις αντί να θαυμάζεις. Επιτυγχάνεις αντί να ευτυχείς. Αποτιμάς αντί να αξιολογείς. Κάνεις οικογένειες που δρουν βιοποριστικά αντί να αποτελούν κοιτώνες αγάπης και κήπους που μέσα τους θα ανθίσει το μεγαλείο του ανθρώπου. Σχέσεις που στιγματίζονται από τη προδοσία και το ψέμα προβάλλοντας τα πάθη και τις αδυναμίες ως βασική αίτια. Οι σχέσεις που σε δυναμώνουν, οι σχέσεις που σε κάνουν να αισθάνεσαι πιότερο αληθινός από την απλή παρουσία σου σε ένα χώρο, είναι οι μόνες που αξίζουν να έχεις στη ζωή σου. Όμως αυτές θέλουν χρόνο, προσπάθεια, επιμονή και υπομονή. Οι σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους δεν είναι καταναλωτικά αγαθά, που λόγω της αλόγιστης χρήσης επιφέρουν κορεσμό και συνήθεια. Η δυστυχία συνηθίζεται, η ευτυχία είναι μια καθημερινή γιορτή, μια συνεχής έκπληξη! Είναι μια ζωντανή κατάσταση που θέλει φροντίδα, που θέλει εσένα να είσαι εκεί, να είσαι αληθινός,  γεμάτος σεβασμό για σένα και τον άλλο. Οι αληθινοί άνθρωποι κάνουν βαθιές σχέσεις, και αυτές με τη σειρά τους ελεύθερες κοινωνίες μέσα  στις οποίες βρίσκει ο καθένας τη θέση και το ρόλο του που δεν φέρει κείμενο και υποβολείς, μόνο την καθοδήγηση  της αριστοτελικής εντελέχειάς του. Δεν πρόκειται για σφάλμα σύνθεσης, αυτό ισχύει μόνο για την οικονομία. Η ένωση πολλών υγιών μονάδων επιφέρει ένα σύνολο που, όπως εύστοχα αναφέρει ο Αριστοτέλης, δημιουργεί μια νέα δύναμη πολλή μεγαλύτερη από αυτή του αθροίσματος των μερών!

            Αν λοιπόν υπάρχει έστω και μια ελπίδα, ξεκίνα σωστά, ξεκίνα από εσένα. Ό,τι δίνεις θα παίρνεις, αν το δίνεις εκεί που πρέπει και όταν πρέπει. Αν καταλαβαίνεις πως ό, τι βλέπεις δεν είναι ό, τι υπάρχει, όταν αντιληφθείς πως για ό, τι δεν γνωρίζεις οφείλεις να ρωτήσεις για να μάθεις, όταν συνειδητοποιήσεις ότι θα πεθάνεις κι εσύ, ίσως και αύριο, και δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο να φοβηθείς από το να μην έχεις ζήσει ποτέ, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Όταν δεις την αλήθεια που δεν είναι άλλη από το ότι η ζωή θα φέρει πολλές δυστυχίες, δυσκολίες και βάσανα, που δε θα είναι στο χέρι σου να αντιμετωπίσεις παρά να υπομείνεις. Για αυτό, τουλάχιστον ό, τι επαφίεται στην προσωπική σου ευθύνη κουβάλησέ το και μη το φορτώνεις αλλού. Έτσι δυναμώνεις και δεν αδειάζεις. Κανείς δε θα κάνει για σένα αυτό που εσύ δεν έκανες για κάποιον άλλον. Μάθε να κοιτάς το εγώ με το ένα μάτι και το εμείς με το άλλο. Να είσαι καλός μα όχι δειλός, αυστηρός μα όχι σκληρός, δίκαιος μα όχι αλαζόνας. Όλα γύρω σου είναι καθρέφτες μάθε να διακρίνεις σωστά το κάτοπτρο Δεν βλέπεις μόνο τους άλλους αλλά κι εσένα σε ό,τι έχεις επιλέξει να έχεις γύρω σου! Κοίταζε κοντά αλλά και μακριά! Όλα σε αφορούν αφού υπάρχεις! Δεν σε αγγίζει μόνο ότι σε ακουμπάει! Διάβασε, άκουσε, ταξίδεψε, επαναστάτησε, δοκίμασε, λάθεψε, φώναξε κι όπου χρειαστεί σώπασε επίσης. Αναλογίσου!  Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό. Αυτή είναι η ζωή σου! Επίλεξε! Μάθε να αγωνίζεσαι και πάψε να περιμένεις. Γίνε αυτός που θα ήθελες να πεθάνεις όντας ευτυχισμένος και γίνε σήμερα! Δεν είναι η ανθρωπότητα αυτή που παραπαίει, αλλά ο άνθρωπος, εγώ κι εσύ. Για κάθε φόνο σαν το σημερινό, φταίμε: εγώ κι εσύ! Εγώ λέω  μέσα από τις τύψεις μου να γεννήσω μια προσπάθεια. Εσύ; 

Ν.Σ. - Πυρίτιδα