Ν.Σ. - 'Έρωτας

Κυλάει η νύχτα…

αφήνω τα μάτια μου ανοιχτά.

Είναι ξεκούραση, γιορτή,

αντίκρυ η μορφή σου.

Πώς καταφέρεις, να  μαζεύεις έτσι το παντού;

Θέλω να γίνω αερικό.

Να τυλιχτώ στο σώμα σου.

Ταυτόχρονα να χάνομαι

σε κάθε σου ποτέ, στ’ απόκρυφα λημέρια.

Να σε χορτάσω προσπαθώ!

Μία ζωή δεν ωφελεί μόνο να σε κοιτάω!

Πώς να χωρέσω το άκουσμα, τη μυρωδιά,

τη γεύση;

Το άγγιγμα και τη πνοή

που κρύβει η λαχταρά σου,

καθώς παλεύει  ακόμη και με αυτή,

τη φλέβα στο λαιμό σου;

Ξανά και  ξανά, και πάλι απ’ την αρχή

θέλω να σε γνωρίζω,

για όσο και για πάντα.

Στα χείλη σου προβάλλουν απαντήσεις

σε ερωτήσεις που ο νους

δεν τόλμαγε να αγγίξει.

Ήρθες κι ανάσα έφερες

στα σωθικά του εδώ μου.

Κάθε μου δύναμη άγνωστη

σαν λάβα αναβλύζει.

Οι έννοιες μου έγιναν σκαλιά.

Πάνω τους στέκομαι αγέρωχη

και ατενίζω τη χαρά,

λαμπρή πρωταγωνίστρια σε έργο

που οι φόβοι μου  προβάλλουν 

ασήμαντοι, απλοί, μικροί κομπάρσοι.

Είσαι η μέρα, ο χρόνος

κι οι στιγμές μου.

Η λέξη που τη σκέψη μου 
ντύνει και ξεγυμνώνει,

κείνο το έρημο νησί
 που ενώνει τα πελάγη.

Ξημέρωσε…ξύπνησες…

κι είναι αρκετή τούτη η στιγμή

σαν με πρωτοαντικρύζεις,  

που πεισμώνει το χαμόγελο 

σ' όλο το πρόσωπό σου,  

να γίνονται όλα αλήθεια!

Ν.Σ. - 'Έρωτας

Πίνακας :  Gaetano Previati -  Paolo e Francesca