Τάσος Λειβαδίτης - Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου

Η ζωή είναι ο δισταγμός μεταξύ ενός θαυμαστικού και ενός ερωτηματικού. Στην αμφιβολία, υπάρχει και η τελεία.

Fernando Pessoa, (1888-1935)

O ΒΙΟΣ ΒΡΑΧΥΣ

Συναντηθήκαμε έξω απ’ το σκοτεινό απόμερο παλαιοπωλείο.

Ήταν ένα υγρό χειμωνιάτικο σούρουπο. Κάποιο ρολόι χτύπησε πέντε.

Δεν τον είχα ξαναδεί, φορούσε ένα καπέλο λίγο υπερβολικό και κοιταχτήκαμε στα μάτια. Τι γυρεύαμε;  Ίσως τα πάντα – ω αν είχαμε μιλήσει. Το πανωφόρι του φαρδύ και γι’ άλλες θλίψεις. Ένα τραγούδι θλιμμένο ακούστηκε κάπου. Το ρολόι χτύπησε έξι.

Είχε περάσει η ζωή!

ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ

Κάθε μέρα κάτι τελειώνει, έτσι σιγά σιγά συνηθίζουμε το μεγάλο

τέλος

βλέπουμε ένα καπέλο στη χλόη, ένα πιάνο πάνω στην θάλασσα, μια

            γυναίκα στη βροχή –

θυμάσαι το σανατόριο στο μακρινό προάστιο και την αλληλογραφία

μας απ’ τα διπλανά δωμάτια

ύστερα η αναχώρηση κι ένας απλός χαιρετισμός χωρίς επιμύθιο.

Κι ύστερα ήρθε η νύχτα και τ’ άστρα  ήταν το τελευταίο σημάδι ότι

            αγαπηθήκαμε…

{Τι έχει σημασία για μένα; αναρωτιόμουν

συχνά. Δεν ήξερα. Όμως ήξερα ότι απ’ τη στιγμή

που θα το μάθαινα, δε θα ‘χε πια καμιά σημασία.}

ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Άνθρωποι που έζησαν τόσο μυστικά που όταν πέθαναν ο θάνατος δε

            βρήκε τίποτα να τους πάρει.

Κι όπως και χτες βγήκε κι απόψε ανυποψίαστο το φεγγάρι.

Ο ΔΡΟΜΟΣ

Στον πικρό γυρισμό μου (από πού άραγε;) συχνά καθόμουν σ’ ένα

καφενείο, απ’ αυτά των ταπεινών θλίψεων με τα μακρόσυρτα δειλινά

στα τζάμια.

Και μόνον όσοι πέθαναν  νωρίς δεν έχασαν ποτέ το δρόμο.

Τάσος Λειβαδίτης  - από τη συλλογή  «Τα χειρόγραφα του φθινοπώρου»

Εκδόσεις : Κέδρος