Οδυσσέας Ελύτης – Τα ρω του έρωτα

Οι άγγελοι τραγουδάνε. Και οι ερωτευμένοι επίσης. Πίσω από κάθε ανάταση, από κάθε μεράκι, μια κιθάρα περιμένει έτοιμη να πάρει τα λόγια και να τα ταξιδέψει από χείλη σε χείλη. Δεν είναι λίγο αυτό. Είναι η χαρά να δίνεις χαρά στους άλλους, είναι αυτό που μας βαστάει στη ζωή. Γι΄ αυτό, κοντά στα ποιήματά μου, δοκίμασα να γράψω και μερικά τραγούδια, χωρίς να τα υποτιμώ καθόλου. Έτσι ή αλλιώς, μιλά κανείς για τα ίδια πράγματα που αγαπά, και από κει και πέρα το λόγο έχουν αυτοί που θα τ' ακούσουν. Λένε πως το είδος έχει ορισμένους κανόνες. Δεν τους ξέρω και, πάντως, δεν ενδιαφέρθηκα ή δεν μπόρεσα να τους ακολουθήσω. Δουλεύει ο καθένας όπως νοιώθει. Και η θάλασσα είναι απέραντη, τα πουλιά μυριάδες, οι ψυχές όσες και οι συνδυασμοί που μπορούν να γεννήσουν οι ήχοι και τα λόγια, όταν ο έρωτας και το όνειρο συμβασιλεύουν.

Το θαλασσινό τριφύλλι

Μια φορά στα χίλια χρόνια

του πελάγου τα τελώνια

Μες στα σκοτεινά τα φύκια

μες στα πράσινα χαλίκια

Το φυτεύουνε και βγαίνει

πριν ο ήλιος ανατείλει

Το μαγεύουνε και βγαίνει

το θαλασσινό τριφύλλι

Κι όποιος το ’βρει δεν πεθαίνει

κι όποιος το ’βρει δεν πεθαίνει

Μια φορά στα χίλια χρόνια

κελαηδούν αλλιώς  τ’ αηδόνια

Δε γελάνε μήτε κλαίνε

μόνο λένε μόνο λένε:

-Μια φορά στα χίλια χρόνια

γίνεται η αγάπη αιώνια

Να ’χεις τύχη να ’χεις τύχη

κι η χρονιά να σου πετύχει

Κι από τ’ ουρανού τα μέρη

την αγάπη να σου φέρει

Το θαλασσινό τριφύλλι

ποιος θα βρει να μου το στείλει

Ποιος θα βρει να μου το στείλει

το θαλασσινό τριφύλλι.

Σου το 'πα για τα σύννεφα

Σου το 'πα για τα σύννεφα

 σου το 'πα για τα μάτια τα κλαμένα

 για τα σημάδια που άφησαν τα χέρια μας

 πάνω στα τραπεζάκια τα βρεμένα

Στα φανερά και στα κρυφά

 σου το 'πα για τα σύννεφα

 Για σένα και για μένα

Σου το 'πα με τα κύματα

 σου το 'πα με τη σκοτεινή ρουφήχτρα

 με το σκυλί και με το κλεφτοφάναρο

 με τον καφέ και με τη χαρτορίχτρα

Ψιθυριστά και φωναχτά

 σου το 'πα με τα κύματα

 Σου το 'πα μες στη νύχτα

Σου το 'πα τα μεσάνυχτα

 σου το 'πα τη στιγμή που δε μιλούσες

 που με το νου μου λίγο μόνο σ' άγγιζα

 κι άναβε το φουστάνι που φορούσες

Από κοντά κι από μακριά

 σου το 'πα τα μεσάνυχτα

 Με τ' άστρα που κοιτούσες.

Οδυσσέας Ελύτης - «Τα ρω του έρωτα»  (1972)