Έμιλι Ντίκινσον - Τό ἀνεξάντλητα Σημαῖνον (αποσπάσματα)

Η Έμιλι Ελίζαμπεθ Ντίκινσον ήταν Αμερικανίδα ποιήτρια του 19ου αιώνα (10 Δεκεμβρίου 1830-15 Μαΐου 1886). Αν και όχι τόσο διάσημη όσο ήταν εν ζωή, πλέον θεωρείται, μαζί με τον Ουώλτ Ουίτμαν, από τους πιο αναγνωρισμένους ποιητές και αντιπροσωπευτικούς Αμερικανούς ποιητές του 19ου αιώνα. Πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της μένοντας αποκλεισμένη στο σπίτι των γονιών της στο Άμχερστ και ολόκληρη η εργογραφία της παρέμεινε ανέκδοτη και κρυμμένη μέχρι και το θάνατό της. Εξαίρεση αποτέλεσαν μονάχα πέντε ποιήματα, από τα οποία τρία δημοσιεύτηκαν ανώνυμα και ένα εν αγνοία της ίδιας της ποιήτριας.

     Τα αδέρφια της Έμιλι δεν ήταν μόνο η οικογένειά της, αλλά και οι σύντροφοι στις πνευματικές ενασχολήσεις της. Η ποίησή της αντανακλά τη μοναξιά που ένιωθε η ίδια, αλλά και στιγμές έμπνευσης που δίνουν ίσως μια αίσθηση ευτυχίας. Επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το θρησκευτικό συντηρητισμό της οικογένειάς της, αλλά και του αστικού πουριτανικού περιβάλλοντος της πόλης όπου ζούσε, ενώ φαίνεται να αντλεί επιρροές και από τους Μεταφυσικούς Άγγλους ποιητές του 17ου αιώνα. Θαύμαζε τον Τζον Κητς και τους Ρόμπερτ και Ελίζαμπεθ Μπάρετ Μπράουνινγκ.

Η Ντίκινσον ήταν ιδιαίτερα παραγωγική στον αριθμό των ποιημάτων της, που ξεπερνούν τα 800 και συχνά τα έστελνε μέσω αλληλογραφίας σε φίλους της, ωστόσο δεν αναγνωρίστηκε ευρέως κατά τη διάρκεια της ζωής της. Πέθανε στο Άμχερστ το 1886 και ο πρώτος τόμος ποιημάτων της εκδόθηκε μετά θάνατον το 1890 κι ο τελευταίος το 1955.

Πηγή:Βικιπαίδεια

Έμιλι Ντίκινσον - Τό ἀνεξάντλητα Σημαῖνον (αποσπάσματα)

 

[1717]

Η λιγοστή διάρκεια της ζωής

Αν πιο γλυκιά την έκανε ακόμα,

Όσοι μέρα-τη-μέρα ζουν

Τόσο δοσμένοι θα’ταν στη χαρά

Που οι τροχοί οι πριονωτοί θα στόμωναν

Της στρόβιλης τούτης λογικής

Που ο εσωτερικός ιμάντας της

Του νου μας προστατεύει την υγεία. (χ.χ.)

[1765]

Όλα όσα υπάρχουν είναι Αγάπη,

Αυτό μόνο γνωρίζουμε γι’Αυτήν·

Και αρκεί, έπρεπε να ‘ναι το φορτίο

Ανάλογο με την υποδοχή. (χ.χ.)

[853]

Γι’Αυτόν που παραιτείται από τη ζωή Του

Ο χωρισμός κι απ’ όλα τ’ άλλα

Εύκολος είναι, όπως όταν η Μέρα πίσω της

Τη Δύση αφήνει ολότελα

Οι Κορυφές, που τελευταίες έσβησαν

Στην αναπόλησή Της μένουν τόσο αχνά

Όσο η Ιοδίνη

Πάνω στον Καταρράκτη. (1864)

[1242]

Για ν’ αποδράσουν απ’ τη μνήμη

Θα πετούσανε πολλοί από εμάς

Αν είχαμε Φτερά

Με πιο αργούς ρυθμούς εξοικειωμένα

Έκπληκτα τα πουλιά θα παρακολουθούσαν

Την έντρομη Καρότσα

Ανθρώπων που δραπέτευαν

Απ’ τον ανθρώπων νου. (1872)

Τό ἀνεξάντλητα Σημαῖνον: 91 ποιήματα

Επιλογή - μετάφραση - πρόλογος : Έλλη Συναδινού

Ἀθήνα: Ἰδεόγραμμα 2006