Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Αναρτήθηκε από την
Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ
1

Γ.Θέμελης - Πώς μπορείς

Αναρτήθηκε από την

Ο Γεώργιος Θέμελης γεννήθηκε το 1900 στη Σάμο και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το όνομα του συνδέθηκε με τη Θεσσαλονίκη όπου και έζησε μέχρι το τέλος της ζωής του (1976). Θεωρείται η πνευματική του πατρίδα αφού εκεί διαμορφώθηκε η ποιητική του προσωπικότητα. Ως φιλόλογος δίδαξε στο Πειραματικό Σχολείο Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης βρίσκοντας απήχηση σε πολλές γενιές μαθητών του, ειδικά στο μάθημα των νέων ελληνικών. Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας και Μέλος της Καλλιτεχνικής Επιτροπής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος από την ίδρυση του το 1961 έως το 1965.



Πηγή: Βικιπαίδεια



"Ποίηση είναι... Αγωγή της ύπαρξης, παιδεία ψυχής και πνεύματος..."





Γ.Θέμελης - Πώς μπορείς

 
Πώς μπορείς να χωρέσης
Σε μιά μηδαμινότητα
Απλώνοντας την ατέλειωτη μοναξιά σου
Μέσα σ' ένα στήθος
Μια καρδιά
Που πετάει σπίθες

Διψάς, κρυώνεις
Έχεις την πείνα του πόνου
Για να μπορέσης να θρέψης
Την οδύνη του εαυτού σου

Δε μπορώ να σηκώσω καμμιά σκιά
Να περπατήσω γυμνός
Ανάμεσα στα φαντάσματα

Είδωλο θαμπό λησμονημένο καράβι
Ξαφνιάζοντας τους ανέμους
Αναζητώ έναν ήλιο
Ένα σβησμένο πρόσωπο
Μέσα σ' όλες τις νύχτες

Δε μπορώ να θυμηθώ
Σηκώνοντας την τρομερή σου αγάπη
Σαν ένα ουρανό προγενέστερο
Ανοιγμένο στην άβυσσο
Των πουλιών και της θάλασσας

Σαν τους αγγέλους που συντρίβονται
Απ' την απέραντη
Λεφτεριά...



Γ.Θέμελης - Πώς μπορείς από τη συλλογή «Ποιήματα Ι», Θεσσαλονίκη 1969

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου