Ν.Σ. - Σύγκριση

Δεν είναι που δεν κατάλαβες

πως πέρασε ο καιρός.

Είναι που δεν προλάβαινες

φιγούρες να γεμίζεις,

με του “σαν” την εμμονή,

παγιδευμένη στο περίγραμμα.

Δεν κοίταξες κατάματα,

απάντηση να πάρεις,

μονάχα έβλεπες το μη

που το όχι ξεγεννούσε.

Μάνα λοιπόν σαν έγινες

του μήπως και του πρέπει,

δεν άφησαν στο στήθος σου

γουλιά να πάει χαμένη

και έθρεψες σαν ζώο άγριο

το ένστικτο του φόβου.

Και ήρθαν και μεγάλωσαν

και έγιναν εικόνα

και γέμισαν με χρώματα

οι γκρίζες οι φιγούρες,

μα δεν κατάφεραν ποτέ

στο λήθαργο της κίνησης

να μπουν και να αφεθούν.

Πάντα εκεί ακίνητη,

σημείο αναφοράς,

στης σύγκρισης το σάλπισμα

να δίνουν το παρόν.

Πηγαίνοντας πια προς την Αυλίδα,

βλέμματα τριγύρω γυρεύεις,

καθρέφτες μοναξιάς.

Και είναι αυτό παράλογο

που ο χρησμός δεν όριζε,

αν τελικά αρκεί να αφήσεις την πνοή

που μέσα σου φωλιάζει,

να βγει και να φυσήξει

της ψυχής σου τα ασάλευτα πανιά.

Ν.Σ. - Σύγκριση