Κική Δημουλά - Ομιχλώδης Λύτρωση

Κυμαίνομαι

στους τοίχους του διλήμματος χτυπώ.

Τι είναι προτιμότερο

να σε σκέπτομαι

ή να ’ρχεσαι καλύτερα απ’ έξω

που είναι ασφαλέστερο ποτέ;

Σ’ αυτό το σπίτι αδειανός να παραμείνω

ή να μεταφερθώ σε άλλο αδειασμένος;

Σε τούτο έχω αφήσει

δακτυλικά αποτυπώματα σιωπής.

Το άλλο θα έχει ακουστική;

Γράφτηκα δωρητής των οφθαλμών μου –

πού να τους δωρίσω

στην αιωνιότητα να βλέπει

τι υπναράδες Θε μου τη μονοπωλούν,

ή καλύτερα στις Αλκυονίδες

μήπως τις ξαναδώ; - πού ξέρεις,

ο διάβολος το άγνωστο η ελπίδα κι ο Θεός

μπορεί να έχουν τον ίδιο δικηγόρο.

Στον ερώτα πάντως τα μάτια δε χαρίζω.

Αυτός τυφλός και φεύγει

φαντάσου και να βλέπει.

Αιχμάλωτο κλεισμένο στη δική μου όραση

σε κρατά η φαντασίωση.

Τι είναι προτιμότερο

να κάνω πως δε βλέπω και να υφίσταμαι

έτσι δωρεάν μόνο αυτή να σε κοιτάζει

ή να ζητήσω λύτρα

από τα καρφωμένα μάτια της απάνω σου;

Όχι όχι δίλημμα, πλεονεξία μάλλον.

Θέλεις δικά σου να κρατήσεις

κι αυτό που μοιάζει προτιμότερο

και τ’ άλλο που σου τάζει εφεδρεία.

Δεν αντέχεις να στερηθείς

ούτε το χλωμό ουράνιο τόξο του ενός

ούτε την ομιχλώδη λύτρωση του άλλου.

Άλλωστε κι από μόνα τους αυτά

αρνούνται να χωρίσουν. Ριζωμένα

στο ίδιο αναποφάσιστο

μακροχρόνιο χώμα

σιγά σιγά μονιάζουν αγαπιούνται

μοιράζονται και τρώνε τη σύνταξη που παίρνει

η παχυλή εκκρεμότητά τους – ποτέ να μην πεθάνει –

κι απ’ την πολλή συνάφεια με το κέρδος

μοιάζουν πια σα δύο προτιμότερα να έχεις.

Και πότε ο έχων δύο έδωσε ποτέ το ένα

στο Θείο Εκείνο κήρυγμα

πότε από τους περισσότερους του ενός που είσαι

δόθηκε ποτέ ο ένας στον άλλον;

Και να δόθηκες σιγά σιγά το παίρνεις πίσω.

Κική Δημουλά  - Ομιχλώδης Λύτρωση 

Από τη συλλογή ¨Χλόη Θερμοκηπίου¨ (2005), εκδόσεις Ίκαρος