Ν.Σ. - Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa

  

Ήρθες ξανά. Μα άργησες πολύ…

Δεν είμαι μικρή πια, κι ας λέω πως έτσι νιώθω, 

καθώς με το αυθόρμητο ραντίζω, την κούραση της γκρίζας κορυφής μου.

Τρομάζει ο χρόνος που περνά,

σαν γίνεται το αύριο ποτέ και

στου γιατί την έξοδο δεν τολμάει το ερωτηματικό ανάστημα να ορθώσει.

Γερνάει μαζί με μένα, σκεβρώνει∙

και μαζεύεται και γίνεται τελεία.

Ο πόθος του ανεξήγητου σκεπάζεται με της πείρας την αόρατη κουβέρτα ∙

και ενώ ξυπνά χαράματα, συνήθως ξαποσταίνει.

Και χάνεται η θέληση να μάθεις, να γνωρίσεις,

και σαν να σε καλεί ο θάνατος,

το μόνο που ακούραστα μες στις στιγμές γυρεύεις,

είναι αυτή, η γεμάτη από κενό και τίποτα, γαλήνη.

Δεν μπόρεσα το βήμα μου να πάρω απ’ την τροχιά σου ∙

όπως και δεν κατάφερα στη γη σου να πατήσω.

Ζωής που δεν γεννήθηκε, κόκκινος δορυφόρος.

Κάθε που σ’ άγγιζα χανόσουνα στου φόβου την πλεκτάνη∙

και δεν απάντησες ποτέ στου έλα, τη σιωπηλή κραυγή μου.

Άναψε το βλέμμα σου με φλόγα από μετάνοια.

Χάθηκαν τα χέρια μου μες στα καυτά σου χείλη.

Λύτρωση έσταξαν βουβά τα γαλανά σου μάτια.

Μα δεν μπόρεσε η συγκίνηση, λέξη να μου ψελλίσει.

Η πένα της συγγνώμης σου άδειο το βάζο βρήκε

απ ΄ τη μελάνη που η ζωή, ξόδεψε στα γραμμένα.

Δεν τόλμησες; Δεν μπόρεσες; Δε θέλησες;

Δεν τόλμησες. Δεν μπόρεσες. Δε θέλησες.

Ν.Σ. - Mea culpa, mea culpa, mea maxima culpa