Κώστας Καρυωτάκης – Ζωές

 

Κι έτσι πάνε και σβήνουνε όπως πάνε.

Λέω τις ζωές που δόθηκαν στο φως

αγάπης γαληνής, κι ενώ κυλούν

σαν ποταμάκια, εντός τους το σφαλούν

αιώνια κι αξεχώριστα, καθώς στους ουρανούς ήλιοι κυλούν.

Λέω τις ζωές που δόθηκαν στο φως...

Λέω τις ζωούλες που 'ναι κρεμαστές

απ' τα ρουμπίνια χείλη γυναικός

ως κρέμονται στα εικονοστάσια εμπρός

τα τάματα, οι καρδιές ασημωτές,

κι είναι όμοια ταπεινές, όμοια πιστές

στ' αγαπημένα χείλη γυναικός

Λέω τις ζωές που είναι κρεμαστές...

Που δεν τις υποψιάζεται κανείς,

έτσι όπως ακλουθάνε σιωπηλές

και σκότεινες και ξένες και θλιβές

το βήμα, την ιδέα μιας λυγερής

κι αυτή δεν υποψιάστη) που στη γης

θα γείρουνε, θα σβήσουν σιωπηλές.

Που δεν τις υποψιάζεται κανείς...

Που διάβηκαν αμφίβολα, θαμπά

σαν άστρα κάποιας ώρας αυγινής,

από την σκέψη μιας περαστικής

που, για να τρέχει τόσο χαρωπά,

δεν είδε τις ζωές που σβηούν σιγά

σαν την ψυχή καντήλας αυγινής.

Που διάβηκαν αμφίβολα, θαμπά...

Από τη συλλογή «Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραμάτων», η οποία κυκλοφόρησε το Φεβρουάριο του 1919 σε 120 μόνο αντίτυπα.