Ν.Σ. – Λαβύρινθος

Έπαψε να φέγγει το σκοτάδι.

Κάπου εκεί που οι ανάσες μας βρήκαν σε σταυροδρόμι.

Κάπου εκεί που οι έννοιες μας δεν γέννησαν το «εμείς».

Κάπου εκεί που το αντίο σου βρήκε στο χρόνο, τόπο.

Κάπου εκεί που  πήρες ακόμη κι αυτό το λατρεμένο τίποτα,

που μέσα μου χανότανε και έβρισκε τη φωλιά του,

εκεί που μάτια δεν το αντίκρισαν και χείλη δεν το είπαν.

Και θράφηκε  αγέννητο, τον κόσμο μου να ορίζει,

στα όρια της μαγείας σου, στο εύρος των φιλιών σου.

Άτιμη κείνη η στιγμή που κλάμα δεν γνωρίζει,

μα πνίγεται σαν άγκυρα στο δάκρυ η ψυχή σου

και βρίσκει βόλι απάνεμο στα πέλαγα του χρόνου.

Δεν ξέρω πως ξεγλίστρησες απ’ των χεριών την άκρη ∙

πώς έφυγες δίχως ποτέ το βήμα σου να ανοίξεις.

Δεν ήθελες, δεν μπόρεσες ποτέ δε θα το μάθω.

Μα φεύγοντας λησμόνησες τη μυρωδιά να πάρεις∙

και έμεινε εδώ πυξίδα μου και έγινες ο βορράς μου.

Και λάθεψα και χάθηκα σε κρύα μονοπάτια

και μάζεψα κόρες επτά και άλλους τόσους νιούς,

στον πόλεμο που έχασα, θυσία να χαρίσω.

Στης μνήμης το λαβύρινθο χωρίς μια Αριάδνη,

μόνη έγνοια έχει μείνει πια,

να μην ξεχάσω στης χαράς το λήθαργο,

σαν όλα θα τελειώσουν και προσμένει η ευτυχία μου,

να αλλάξω το λευκό πανί.