Ν.Σ. - Πρωτομαγιά

Ήτανε κάποτε 1η Μαΐου… και κάποιοι εργάτες, από  εκείνους τους παλιούς, που ήξεραν τι τους γίνεται και διεκδικούσαν το αντίτιμο του ιδρώτα τους στο νόμισμα της κοινωνικής τους υπόστασης, κατέβηκαν στους δρόμους του Σικάγο. 126 χρόνια πριν. Σε μια διαδήλωση που κανείς ποτέ φυσικά δεν έμαθε τι πραγματικά έγινε, αφού η αλήθεια τελικά ποτέ δεν βασιλεύει. Μα χύθηκε αίμα και έμελλε κάτι επιτέλους να αλλάξει! Ήταν η αρχή για τη θέσπιση της 8ωρης εργασίας και για την διεκδίκηση του αναφαίρετου δικαιώματος στην απολαβή εκείνου που προσφέρει. Που μπορεί να μην έσωζε την ανθρωπότητα από τα δεινά της, που μπορεί να μην ανακάλυψε την πυρίτιδα, που μπορεί να μην ήξερε πόσα έτη φωτός απέχει η γη από τη σελήνη, αλλά ήξερε πως να δώσει στο παιδί του την φροντίδα, πως να αναγνωρίζει την αξία, πώς να συνυπάρχει σε έναν κόσμο με άλλους ανθρώπους, πώς για να ζήσει όμορφα δεν χρειαζόταν πολλά και πως δεν ήταν κατώτερος ή ανώτερος από κάποιον άλλον, ούτε χρειάστηκε τον ιδρώτα κανενός για να προφυλάξει το δικό του.

Και πέρασαν χρόνια πολλά και σε κείνα τα θεμέλια μπήκαν πέτρες αρκετές και σκαλωσιές μεγάλες και ήρθε και έγινε ψηλό το τείχος της εκμετάλλευσης. Αφού  δεν δωρίστηκε ποτέ και σε κανέναν καμία. Αυτοί τις έφτιαχναν , αυτοί τις σμίλευαν μα άλλοι τους τις πουλούσαν. Όλες δανεικές στοιβάζονταν για να κάθονται ψηλότερα οι άμοιροι εργάτες και λίγο να ξεγελιούνται από τη θέα και την ιδέα πως κάτι έχτιζαν. Που νόμιζαν ακριβώς γιατί τις παρήγαγαν πως έχουν κι αυτοί δικαίωμα στη διαχείριση του οικοδομήματος. Μα τούτος ο κόσμος ποτέ δεν έπαψε να κυριαρχείται από τους νόμους του ζωικού βασιλείου. Πάντα ο πρώτος και ο κυριότερος στόχος είναι η επιβίωση και η κατάκτηση της λεόντειας μερίδας. Γιατί μπορεί η επινόηση του χρήματος να δημιουργήθηκε για να διευκολύνεται η διενέργεια των συναλλαγών αλλά ήταν και ένας υπέροχος τρόπος για την γενικά  αποδεχτή συγκέντρωση εξουσίας.

Και ερχόμαστε σήμερα να ζούμε το παράλογο που τόσο έντεχνα νομίζουμε πως κατανοούμε. Είναι πραγματικά ιδιοφυές το σύστημα εξουσίας των  προνομιούχων του πλανήτη. Πάψαμε να βασίζουμε την επιβίωσή μας στις δυνάμεις μας και την επαφή μας με την ζωοφόρο φύση. Καταναλώνουμε αγαθά στην παραγωγή των οποίων δεν μετέχουμε. Η αυτοματοποίηση της παραγωγής έδωσε δύναμη στους κεφαλαιούχους αφού ξεκίνησαν την αλόγιστη προσφορά καταναλωτικών αγαθών με αποτέλεσμα την τέρψη και αποχαύνωση των μαζών. Και φυσικά την συγκέντρωση ακόμη μεγαλύτερης εξουσίας στους ίδιους.

Και μετά ήρθε η ανάπτυξη του τραπεζικού συστήματος. Η μεγάλη απάτη. Ο Χάρρυ Κλυν είχε πει πολύ επιτυχημένα κάποτε, πως οι τράπεζες είναι ο μόνος φορέας που σου δανείζει αφού πρώτα πρέπει να τις αποδείξεις πως δεν έχεις ανάγκη. Οι τράπεζες δεν έχουν κανονικά θέση στο οικονομικό κύκλωμα σύμφωνα με τις αρχές της οικονομικής επιστήμης. Στα πλαίσια των προτύπων της οικονομικής θεωρίας, το χρήμα αποτελεί ένα γενικά αποδεκτό μέσο ανταλλαγής και κάθε μεταφορά αγαθού έχει μια αντίθετη ροή χρήματος. Έτσι λοιπόν η αγορά με πίστωση στρεβλώνει την ροή του κυκλώματος δημιουργώντας ανωμαλίες αφού οι τιμές αντικατοπτρίζουν την θυσία παραγωγικών συντελεστών για την παραγωγή τους και αίρεται η ισοροπία βάσει της στενότητάς τους. Ο οικονομικός πλούτος είναι πλούτος αγαθών, όχι πλούτος τραπεζογραμματίων. Η οικονομική επιστήμη δημιουργήθηκε για την επίλυση των οικονομικών προβλημάτων του ανθρώπου, στην ουσία για την κάλυψη των αναγκών του. Και φυσικά όπως καθετί επιτυχημένο έγινε βορά στα δόντια των ισχυρών που εκμεταλλεύτηκαν την ισχύ του.

Κι έτσι πάψαμε με το πέρας της ιστορίας να θεωρούμε τους εαυτούς μας υποχείρια. Τους ονομάσαμε εργαζομένους νομίζοντας πως εξοστρακίσαμε την εκμετάλλευση και με μια αδικαιολόγητη για τον υψηλή κριτική δεινότητα του λαού μας εγκαθίδρυση του image και του lifestyle, θέσαμε τον όρο εργάτες, ως όρο λαϊκίστικο πια που μας κάνει να αισθανόμαστε φερέφωνα του κουμμουνισμού αν τύχει να τον εκστομίσουμε. Νομίζουμε πως  έχουμε περισσότερα δικαιώματα από αυτή την τιμημένη εργατιά που απαγορεύεται πια να χρησιμοποιούμε τον όρο κατηγορούμενοι για υποβόσκουσα διαφήμιση στο ΠΑΜΕ και τη ΓΣΕΕ, φορείς και οργανώσεις που συντελούν στην απομάκρυνση των ανθρώπων από τους αγώνες με το φανατισμό και τον καιροσκοπισμό τους αντίστοιχα.  

 Πόσο γελασμένοι είμαστε μέσα στα γεμάτα ψυγεία και τους μαλακούς καναπέδες μας. Πόσο εύκολα πάψαμε να αναρωτιόμαστε, να αναζητούμε, να αγαπάμε την αλήθεια και το δίκαιο! Ίσως και η πρωτομαγιά να είναι μια προπαγάνδα. Ίσως πια να μην μπορούμε να ξεχωρίσουμε τίποτα το πραγματικό. Αυτό όμως που δεν θα πάψει ποτέ να είναι αληθές, θα είναι η ευθύνη του καθενός μας ξεχωριστά και ισότιμα, για τον κόσμο που ζούμε και φτιάχνουμε, είτε γιατί βάλαμε εμείς μια πέτρα στο τείχος της εκμετάλλευσης είτε γιατί δεν μιλήσαμε ποτέ, όταν είδαμε κάποτε κάποιον άλλον να τη βάζει!