Ν.Σ. - Αποκύημα

Στη ζεστασιά του ήλιου έπεσες να ξαπλώσεις.

Αρνήθηκες την κίνηση και άφησες την πνοή σου

από το φως να ξεπλυθεί.

Να φύγει του χθες αυτή η άτιμη η αβάσταχτη η σκόνη,

σκοτάδι που δεν φαίνεται και όμως σε τυφλώνει.

Νόμιζες πως πολλά μαζεύτηκαν και έμειναν μόνο λίγα.

Κορμιά που σ’ αγκαλιάσανε και λέξεις που δεν είπες ∙

άδικα και μισητά, παλιά και χιλιοειπωμένα,

άφησες να καούν γλυκά στο κίτρινο καμίνι.

Και έμαθες πως στης ερώτησης τη φυλακή,

πίσω απ’ του ναι το κελί και την απομόνωση του όχι,

κρατά το ίσως το κλειδί και το μπορεί την μπάρα.

Έσφιξες όσο χώραγε χώμα μες στις γροθιές σου

και μυρίζοντας το θάνατο, ένιωσες τη ζωή.

Χαρά πλημμύρισε το νου και δύναμη το σώμα

στη σκέψη πως είσαι ακόμα εδώ, στο υπάρχει και στο γίνεται.

Ήτανε κείνο το λεπτό που έμαθες λίγη απ’ την αλήθεια.

Σηκώθηκες στα πόδια σου και δεν σηκώθηκαν μαζί τα λάθη και η μιζέρια ∙

για όλα όσα νόμιζες πως άξιζες και δεν ήρθαν.

Δάσκαλοι οι καημοί και μάθημα τα χαμένα.

Ευγνωμοσύνη και ελπίδα γέννησες

κρατώντας σφιχτά στα στήθη σου

το δίδυμο του τώρα εαυτό σου.

Αυτόν που τα περασμένα έφεραν

και αυτόν που λίγο πιο σοφός, φίλησε την αλήθεια.

Και σαν πλησίασες πιο κοντά στου ήλιου το κατώφλι,

με συντροφιά τη λευκή στιγμή που μόλις είχε φύγει,

έκανες κείνο το μακρύ επόμενο και πρώτο σου βήμα.

Ν.Σ. - Αποκύημα

Εικόνα : Salvador Dali- Endless Enigma(Αίνιγμα χωρίς τέλος), 1938