Ν.Σ. - Αθώα φώτα

Έχει ξαπλώσει η αγνότητα στις στέγες των σπιτιών
και ο παγετός που την κρατά εκεί ακίνητη για μέρες,
μια ζεστασιά ξαναγεννά μες στην σκιά του χειμώνα.
Η πόλη απενοχοποιημένη, χαμογελά.
Σαν να βρήκε η ζωή ντυμένη στα λευκά,
μια πέτρα να ξαποστάσει και ανάσα να της δώσει,
που τόσα χείλη μέσα της δεν λεν να της χαρίσουν.
Πάγωσε κι ο χρόνος ακόμη.
Γιορτές. Πολλές.
Φώτα. Παντού.
Κομπάρσοι ηλιαχτίδων στον ίλιγγο του ανθρώπινου ελέγχου.
Ρυθμιζόμενα κατά το δοκούν, το πρέπον, το επιθυμητό.
Είναι όμορφος ο ήλιος, μα λιγάκι βαρετός. Και ανεξέλεγκτος.
Μόνο ένα φως. Άπλετο, μα ένα. Πώς να φτάσει για όλους;
Μα τα φώτα; πολλά, εύκολα, ικανοποιητικά!
Κατά παραγγελία και παράδοση.
Νύχτα λαμπερή, αστραφτερή.
Τόσο που σαν κάποιο δάκρυ θαμπώσει πρόσκαιρα τα μάτια σου,
βόρειο σέλας θα μοιάζει ο πολύχρωμος ορίζοντας.
Ποιος έχει ανάγκη το Βόρειο Πόλο; Είναι τόσο άνετος,τούτος ο καναπές!
Ποιος έχει ανάγκη την αλήθεια;
Είναι τόσο άνετα τα υπέροχα, αληθινά κατασκευασμένα, κατά βούληση, ψέματα!
Ξέχασες πια ότι ξέχασες να αναζητάς την αλήθεια.
Κάπου εκεί που έκοψες το ανά, και έμεινες να ζητάς.
Μιας και έτσι σου διδάξανε, να κάνεις για να παίρνεις.
Και πήρες όσα «έπρεπε» και γέμισες με φώτα∙
και έριξες καθάριο φως σε κάθε σου κομμάτι,
και λέρωσες με το «πολύ» τα αθώα τα κενά σου.
Και δεν αναζήτησες ποτέ του ήλιου την αλήθεια,
τις νύχτες που χανότανε και σου έδινε
μια ήσυχη σκοτεινή γωνιά να αράξει η γαλήνη,
που εσύ στων φώτων τη βολή, λησμόνησες να αφήσεις.

Ν.Σ. - Αθώα φώτα

Εικόνα: Vincent Van Gogh - Starry night over the Rhone (Έναστρη νύχτα στο Ρήνο)