Ν.Σ.- Κρυφτό

Έκρυψε η βροχή το πρόσωπο της πόλης.

Κι εκείνη άρχισε να μετρά∙

με τα λευκά χέρια της ομίχλης κολλημένα στα μάτια.

Πέντε, δέκα, δεκαπέντε… περνούν στιγμές, ζωές, αγγίγματα.

Σε κρυψώνα μυστική χάνεσαι, σαν ήρθε η σειρά σου να τρέξεις.

Τα βήματα σου ηχούν δυνατά, σαν σταγόνες στον τσίγκο,

σαν φωνές παιδιών που δεν πρόλαβαν να φτάσουν στης αυλής το κατώφλι.

Η φωνή μου αδύναμη, τη ψυχή σου δε φτάνει.

Στο σταυροδρόμι κοιτάζω χαμένη και δρόμο δε θέλω να πάρω.

Στέκομαι απαστράπτουσα.

Λουσμένη από τα σύννεφα, πλυμένη από τον κόπο.

Ανοίγω τα χέρια, κλείνω τα μάτια.

Ζαλίζομαι από το θόρυβο που κάνεις. Κρύφτηκες…

Πέφτω και αφήνομαι.

Κόπασε η βροχή… και η πόλη λευτερώθηκε.

Με είδε και με έβγαλε έξω από το παιχνίδι.

Δε με ένοιαξε, δε σκέφτηκα στιγμή αν θα νικήσω.

Στο μέτρημα είχα ήδη χάσει.

Εγώ δεν ήθελα να παίξω…

απλά να είμαι μαζί σου!

Ν.Σ.- Κρυφτό