Ν.Σ. - Αδράνεια

Λείπεις… όπως και εχθές, όπως και προχθές.

Τελικά …όπως πάντα… θα λείπεις.

Η στιγμή δεν αγκαλιάζει την κίνηση∙

περνά ο χρόνος δίχως ανάσες να κλέβει.

Και το σώμα μουδιάζει∙

Τα χρώματα αντάμωσαν πάνω στο λευκό της μέρας∙

Κανένα δεν βλέπω μα όλα μου αρέσουν.

Μια ομορφιά ξεχάστηκε μες στα μισοκοιμισμένα λεπτά,

που τίποτα δεν γίνεται και κάτι δεν συμβαίνει.

Το σκοτάδι της νύχτας δεν έβαψε το νου μου.

Τα ματόκλαδα δεν φαίνονται πως κλείνουν∙

μα τρέμουν αδιάκοπα στης φλέβας το χτύπο.

Κανένα τέλος δεν πληγώνει τον ορίζοντα.

Καμία πόρτα δεν κλείνει τον κήπο.

Όλα ελεύθερα κινούνται∙

άλλοτε κυκλικά και άλλοτε άναρχα,

δίχως πορεία και μήτε σκοπό.

Εσύ πουθενά, παντού μόνο εγώ.

Και κάθε δρασκελιά σιωπής με φέρνει ακόμη πιο κοντά,

στην γαλήνη της αδράνειας.

Ν.Σ. - Αδράνεια