Ν.Σ.- Περί αισιοδοξίας

“Στη ζωή υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: οι αισιόδοξοι και οι απαισιόδοξοι. Οι απαισιόδοξοι έχουν συνήθως δίκιο. Αν όμως η ανθρωπότητα έφτασε ως εδώ, αυτό το χρωστάει στους αισιόδοξους.” Karl Popper, 1902-1994, φιλόσοφος

Προφανώς ο εκλιπών φιλόσοφος εννοεί πως η ανθρωπότητα έχει προοδεύσει λόγω των αισιόδοξων ανθρώπων και το «ως εδώ» είναι μια κατάσταση καλή. Φυσικά, οι Έλληνες αναγνώστες του blog μας, είναι λογικό να αντιδρούν και να διακατέχονται από μια «παρελθοντολαγνεία». Άλλωστε θεωρούμασταν από τους κατεξοχήν αισιόδοξους λαούς προ κρίσης. Καμιά φορά σκέφτομαι, πως επίτηδες ενεργούν οι ασκούντες την εξουσία τοιούτον τρόπον, για να αναγάγουμε τον εθνικό ύμνο στο κλασσικότερο κείμενο όλων των εποχών, αναφωνώντας όλοι μας ρυθμικά το στίχο: «περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις», δίχως καν να είναι η μόνη μας «παρηγορία». Εν τούτοις, δεν ξέρω πόσο παρήγορο είναι αυτό, αλλά η ανεξήγητη υπαιτιότητα μωρών καταστάσεων είναι παγκόσμιο φαινόμενο και όχι ελληνική πρωτοτυπία.

Σήμερα τελειώνει μια ακόμη «παγκόσμια ημέρα του/ης…». Μάλλον σε μια εποχή που οι πληροφορίες είναι πολύ περισσότερες από τις πηγές από τις οποίες προέρχονται, είναι επιτακτική η ανάγκη υπενθύμισης των σημαντικών, των ανώφελων, των απλών, των δύσκολων, των ιδιαίτερων, των αδιάφορων, του τίποτα και των πάντων. Όπως ακριβώς συμβαίνει σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας έτσι και οι παγκόσμιες ημέρες πολλαπλασιάστηκαν ως άλλες αμοιβάδες, φθάνοντας στον πλήρη κορεσμό, στο σημείο τομής του όλου με το κενό. Η αρχική σπουδαιότητα του θεσμού χάθηκε κάπου ανάμεσα στην παγκόσμια ημέρα της μητρικής γλώσσας (ναι, όντως υπάρχει, έχει οριστεί η 21/2) και την παγκόσμια ημέρα της νεότητας (12/8) και των ταχυδρομείων(9/10). Ένα ακόμη παράδειγμα που μας διδάσκει πως ότι είναι δυνατόν να γίνεται, δεν πρέπει πάντοτε να γίνει.

«Απαισιόδοξος είναι ένας αισιόδοξος με πείρα», είναι ένα από τα πολλά γνωμικά αγνώστων, που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Νομίζω πως η παραπάνω άποψη αγγίζει τον ορισμό του Καμύ για το χιούμορ, όπως αυτός διατυπώνεται στην «Πτώση»: «Χιούμορ δεν είναι η πλάκα, το αστείο ή η χλεύη, χιούμορ είναι αυτό που καθιστά αμφίσημο ότι αγγίζει». Τούτη η άποψη για το χιούμορ σαφώς δεν παραπέμπει σε κάτι εύθυμο και ανάλαφρο. Προφανώς το χαμόγελο που απορρέει από το χιούμορ δεν είναι το απόσταγμα μιας «ελαφρότητας», αλλά της ηδονής που επιφέρει η ικανοποίηση να ακούσεις, να δεις, να ζήσεις τη στιγμή που η ευφυΐα έλαβε χώρα σε έναν κόσμο που σύμφωνα με τον διασημότερο των Φυσικών Επιστημόνων του, το μόνο αδιαμφισβήτητα άπειρο είναι η ανθρώπινη βλακεία.

Ο Όσκαρ Ουάιλντ πρέπει να άγγιξε τις καρδιές πολλών αισιόδοξων όταν διατύπωσε την άποψη πως: «Πίσω από την αισιοδοξία κρύβεται ο απόλυτος τρόμος». Ότι και να ειπωθεί από οποιοδήποτε, το μόνο που θα μένει πάντοτε αύριο, θα είναι το πώς έχει ζήσει κάποιος το σήμερα. Κι αν χρειάζεται ο θόρυβος ενός χαχανίσματος για να μην ακούσει κάποιος τη φωνή του φόβου του, εμένα δε με ενοχλεί τούτη η βουή. Αν κάτι λοιπόν πρέπει να επιλέξουμε για να γραφτεί στην ιστορία του καθένα μας την αυριανή μέρα ας είναι να χαμογελάσουμε που είμαστε εδώ όλοι μαζί, να βλέπουμε τι συμβαίνει, να έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε εμάς και τους άλλους. Και σαν μας ξαφνιάζει πότε πότε ο εαυτός μας και πότε πότε οι άλλοι με την καταστρατήγηση της κάθε λογικής και την ανάδειξη ενός τρελού κόσμου, ας είμαστε λιγάκι αισιόδοξοι αφού ούτως ή αλλιώς σύμφωνα με το Βρετανό ψυχολόγο Ellis Havelock: «Τα μέρη όπου, κατεξοχήν, ανθεί η αισιοδοξία είναι τα ψυχιατρεία».

Υ.γ. παρεμπιπτόντως, σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα γέλιου…:)

Ν.Σ.- Περί αισιοδοξίας