Pablo Neruda - Me gustas cuando callas (Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις)

Pablo Neruda - Me gustas cuando callas

(Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις)

(Μετάφραση: Γεώργιος Κεντρωτής)

XV. Me gustas cuando callas

Me gustas cuando callas porque estás como ausente,

y me oyes desde lejos, y mi voz no te toca.

Parece que los ojos se te hubieran volado

y parece que un beso te cerrara la boca.

Como todas las cosas están llenas de mi alma

emerges de las cosas, llena del alma mía.

Mariposa de sueño, te pareces a mi alma,

y te pareces a la palabra melancolía.

Me gustas cuando callas y estás como distante.

Y estás como quejándote, mariposa en arrullo.

Y me oyes desde lejos, y mi voz no te alcanza:

déjame que me calle con el silencio tuyo.

Déjame que te hable también con tu silencio

claro como una lámpara, simple como un anillo.

Eres como la noche, callada y constelada.

Tu silencio es de estrella, tan lejano y sencillo.

Me gustas cuando callas porque estás como ausente.

Distante y dolorosa como si hubieras muerto.

Una palabra entonces, una sonrisa bastan.

Y estoy alegre, alegre de que no sea cierto.

Ελληνική Μετάφραση

XV. Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις

Μ' αρέσει άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία

κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δε σε φτάνει.

Μου φαίνεται ακόμα ότι τα μάτια μου σε σκεπάζουν πετώντας

κι ότι ένα φιλί, μου φαίνεται,

στα χείλη σου τη σφραγίδα του βάνει.

Κι όπως τα πράγματα όλα ποτισμένα είναι από την ψυχή μου,

έτσι αναδύεσαι κι εσύ μες απ' τα πράγματα,

ποτισμένη απ' τη δική μου ψυχή.

Σου ονείρου πεταλούδα, της ψυχής μου εσύ της μοιάζεις έτσι,

σαν όπως μοιάζεις και στη λέξη μελαγχολία, καθώς ηχεί.

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν ξενιτιά.

Κι άμα κλαις μου αρέσεις,

απ' την κούνια σου πεταλούδα μικρή μου εσύ.

Κι ενώ μεν απ' τα πέρατα με ακούς,

η φωνή μου εμένα δεν μπορεί να σ' αγγίξει:

Άσε με τώρα να βυθιστώ κι εγώ σωπαίνοντας

μες στη δική σου σιωπή.

Άσε με τώρα να σου μιλήσω κι εγώ με τη σιωπή

τη δικιά σου

που είναι απέριττη σα δαχτυλίδι αρραβώνων

και που λάμπει σαν αστραπή.

Είσαι όμοια η νύχτα, αγάπη μου,

η νύχτα που κατηφορίζει έναστρη.

Απόμακρη και τόση δα κι απ' αστέρια φτιαγμένη

είναι η δικιά σου σιωπή.

Μ' αρέσεις άμα σωπαίνεις, επειδή στέκεις εκεί σαν απουσία.

Μακρινή κι απαρηγόρητη, σα να σε σκέπασε χώμα.

Μια λέξη μόνο αν πεις, ένα χαμόγελο - μου αρκεί

για να πανηγυρίσω που είσαι εδώ κοντά μου ακόμα.

Από το βιβλίο Veinte poemas de amor y una cancion desesperada (1924) «Είκοσι Ερωτικά Ποιήματα και ένα τραγούδι χωρίς καμμιάν ελπίδα»

2005-για την ελληνική γλώσσα –Γιώργος Δαρδανός (τυπωθήτω-λάλον ύδωρ 4)

Αγγλική Μετάφραση

I like you calm, as if you were absent,

and you hear me far-off, and my voice does not touch you.

It seems that your eyelids have taken to flying:

it seems that a kiss has sealed up your mouth.

Since all these things are filled with my spirit,

you come from things, filled with my spirit.

You appear as my soul, as the butterfly’s dreaming,

and you appear as Sadness’s word.

I like you calm, as if you were distant,

you are a moaning, a butterfly’s cooing.

You hear me far-off, my voice does not reach you.

Let me be calmed, then, calmed by your silence.

Let me commune, then, commune with your silence,

clear as a light, and pure as a ring.

You are like night, calmed, constellated.

Your silence is star-like, as distant, as true.

I like you calm, as if you were absent:

distant and saddened, as if you were dead.

One word at that moment, a smile, is sufficient.

And I thrill, then, I thrill: that it cannot be so.

Translation by A. S. Kline