Ν.Σ.-Οι αγέλες των μονάχων

Στους ίδιους τόπους περπατούν, στο ίδιο μονοπάτι.

Καρδιά και νου αφήνουνε, πνεύμα και λόγο βρίσκουν.

Δίχως ποτέ να ανταμωθούν μαζί περιδιαβαίνουν∙

ίδιες ζωές, ίδιες μορφές, ίδιες ανάσες… μα άγνωστες και μακρινές,

η κάθε μια απ’ τις ψυχές που χωριστά ή αντάμα,

χάνονται στις διάφανες των μονάχων αγέλες.

Σε ερώτηση που δεν έγινε, βιαστικά όλοι απαντούνε­­∙

κι ο όχλος που η ανάγκη του αφεντικό δεν έχει,

σωστή βαπτίζει τη βουή κι εύκολο πια μοιάζει,

να ’ναι αυτή η απάντηση, αφού η σειρά δε χάνεται

και τα γνωστά δεν τρέμουν.

Και σαν κάποιος πραγματικά ρωτήσει για να μάθει,

κάποιος που θάρρος έθρεψε δύναμη στη λέξη να χαρίσει,

κείνη την άγρια δύναμη που η λευτεριά αντάμωσε

πάνω στα δυο του χείλη,

απάντηση δεν έρχεται και πάλι μόνος μένει,

αφού κανείς δεν άκουσε μιας κι όλοι πια νομίζουν.

Του χρόνου ο αργαλειός δε σταματά,

εκεί στης πλάσης τα υπόγεια.

Υφαίνει μέσα στα λευκά και κόκκινα γαζιά του,

του χθες τη μαύρη φορεσιά∙

που όλο και μακραίνει μέχρι και αυτή η ίδια η φτέρνα να κρυφτεί,

από το φως του αύριο.

Μα ολόγυμνη μένει η στιγμή που μόνη ξεψυχάει,

στο κέντρο της αγέλης,

που καίγεται και χάνεται στο μάτι του κυκλωτικού

και ξέφρενου χορού της μοναξιάς.

Ν.Σ.-Οι αγέλες των μονάχων

Εικόνα: Salvador Dali-Invisible Man