Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Αναρτήθηκε από την
Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσ...
1

Albert Camus (Αλμπέρ Καμύ) - "Η Καλή και η ανάποδη" (Απόσπασμα)

Αναρτήθηκε από την

Albert Camus (Αλμπέρ Καμύ) - "Η Καλή και η ανάποδη" (Απόσπασμα)

ΜΕΤΑΞΥ ΝΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ


ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΩΣ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΙ είναι εκείνοι που έχουμε χάσει, τότε ξέρω πως να ονομάσω αυτό το τρυφερό κι απάνθρωπο συναίσθημα που με διακατέχει σήμερα. Ένας μετανάστης επιστρέφει στην πατρίδα του. Κι εγώ θυμάμαι. Η ειρωνεία, η σκληρότητα, όλα καταλαγιάζουν και να με πίσω στην πατρίδα. Δε θέλω ν' αναμασώ ευτυχισμένες στιγμές, αυτό είναι πολύ πιο απλό και πολύ πιο εύκολο. Γιατί, αν έχει απομείνει κάτι ανέγγιχτο απ' τις ώρες που ανασύρω απ' τα βάθη της λησμονιάς, αυτό είναι κυρίως η ανάμνηση μιας αγνής συγκίνησης, μιας στιγμής που αιωρείται μέσα στην αιωνιότητα. Τούτο μόνο είναι αληθινό μέσα μου και το αντιλαμβάνομαι πάντα πολύ αργά. Αγαπάμε μια λυγερή κίνηση, το ταίριασμα ενός δέντρου μέσα στο τοπίο. Και, για να ξαναζωντανέψουμε όλη αυτή την αγάπη, έχουμε μόνο μια λεπτομέρεια, που μας είναι όμως αρκετή: τη μυρωδιά μιας κάμαρας που έμεινε για καιρό κλεισμένη, τον ιδιαίτερο ήχο ενός βήματος στο δρόμο. Έτσι και μ' εμένα. Κι αν αγάπησα τότε δίνοντας το είναι μου, ήμουν τελικά ο εαυτός μου, αφού η αγάπη και μόνο μας αποδίδει στον εαυτό μας. Αργές, γαλήνιες και κρίσιμες, εκείνες οι ώρες επιστρέφουν, το ίδιο έντονες, το ίδιο συγκινητικές γιατί είναι βράδυ και οι στιγμές είναι όλο θλίψη, και υπάρχει ένα είδος ακαθόριστου πόθου μέσα στον άφωτο ουρανό. Κάθε κίνηση που ξαναθυμάμαι μου αποκαλύπτει τον εαυτό μου. Κάποτε μου είχαν πει: "Είναι τόσο δύσκολο να ζεις". Και θυμάμαι με ποιο τρόπο μου το είπαν. Μια άλλη φορά κάποιος ψιθύρισε: " Το χειρότερο σφάλμα είναι να κάνεις τους άλλους να υποφέρουν". Όταν όλα τελειώνουν, η δίψα της ζωής σβήνει. Μήπως είναι αυτό η ευτυχία; Όταν περιπλανιόμαστε σ' αυτές τις αναμνήσεις, ντύνουμε τα πάντα με το ίδιο διακριτικό ένδυμα και ο θάνατος μας φαίνεται σαν ένα σκηνικό με ξεθωριασμένα χρώματα. Ξαναγυρίζουμε στον εαυτό μας. Αισθανόμαστε την απελπισία μας και τον αγαπάμε περισσότερο. Ναι, ίσως αυτό να είναι η ευτυχία, η συμπόνια για την δυστυχία μας.


Albert Camus (Αλμπέρ Καμύ) - "Η Καλή και η ανάποδη" (Απόσπασμα)

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου