Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Αναρτήθηκε από την
Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ
1

Pablo Neruda- Para que tú me oigas

Αναρτήθηκε από την

Pablo Neruda- Para que tú me oigas


(Μετάφραση : Γεώργιος Κεντρωτής)










Para que tú me oigas mis palabras se adelgazan a veces
Για να ακούς μόνο εμένα τρυφερεύουν ώρες ώρες τα λόγια μου

comos las huellas de las gaviotas en las playas.
και γίνονται σαν τις πατημασιές των γλάρων στην άμμου του γιαλού.
Collar, cascabel ebrio para tus manos suaves como la uvas.
Καδενίτσα, έτσι, μικρή ξεκούρντιστη λατέρνα, Στα σαν τρούφες τρυφερά σου χέρια.
Y las miro lejanas mis palabras.
Και έτσι τα λόγια μου τα βλέπω παρασάγγες πέρα.
Mas que mías son tuyas.
Μα απείρως πιο μακριά είν’ τα δικά σου.
Van trepando en mi viejo dolor como las yedras.
Κι αναρριχούνται σαν το κισσό απάνω στον παλιό μου πόνο.
Ellas trepan así por las paredes húmedas.
Σκαρφάλωσαν εδώ, πάνω στους μουσκεμένους τοίχους.
Eres tú la culpable de este juego sangriento.
Και εσύ είσαι η αιτία - να ξέρεις – της σκληρής και μέχρις αιμάτων αναμέτρησης.
Ellas están huyendo de mi guarida oscura.
Δραπετεύουν από τα κατασκότεινα απ’ τα μέσα μου μπουντρούμια.
Todo lo llenas tú, todo lo llenas!
Γιομίζει ο τόπος με σένα, πληρούνται τα σύμπαντα!
Antes que tú poblaron la soledad que ocupas,
Πριν έρθεις η ίδια, πυκνοκατοικούσαν εκείνα τη μοναξιά μου,
y están acostumbradas mas que tu a mi tristeza.
κι ειν’ πιο δικά μου αυτά, απ’ ό,τι εμένα εσύ, εδώ στην πίκρα μου.

(1924) «Είκοσι Ερωτικά Ποιήματα και ένα τραγούδι χωρίς καμμιάν ελπίδα»
2005-για την ελληνική γλώσσα – Γιώργος Δαρδανός (τυπωθήτω-λάλον ύδωρ 4)

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου