Ν.Σ.-Του δίκιου η σιωπή, στερνή ανάσα

Του δίκιου η σιωπή, στερνή ανάσα

Πάντα αόρατη μα πάντα πιστή στη στιγμή… γεννιέται μέσα μας, τόσο βαθιά, που να την δούμε αδυνατούμε! Και σαν απλώσει τα φτερά της και από τη νιότη της πετάξει ψηλά και γύρω μας φτερουγίσει, η οργή μας πνίγει, το δίκιο γυρεύουμε…

Αόρατη μα φανερή, πρόσωπα χίλια έχει, μοιραία και ανθρώπινα, σε όλης της γης τα πλάτη, σε μέρη που ταξίδεψε η σκέψη σου μονάχα, άμα κοιτάξεις θα την δεις…
Δίχως να έχει σάρκα, την αναγνωρίζεις. Δίχως να έχει μάτια, σε κοιτά. Δίχως να έχει χείλη, σου μιλά …

Εμείς πρώτοι, άδικοι των αδίκων...αδικημένος νιώσε μαθές, μα άδικος σίγουρα είσαι. Δειλοί που φως δωρίζουμε στο άγριό της σκότος. Κοιτίδες της γινόμαστε, πνοή ψάχνει και βρίσκει, στα σωθικά, στη λογική, στου ύπνου μας το πνεύμα και ευθείς γίνεται άνεμος που άγρια παρασύρει ζωές, ψυχές και σώματα και..εκείνες τις στερνές ανάσες που μας καίνε...

Και εσύ άδικη και αμίλητη στέκεις, μέσα μου, δίπλα μου, απέναντί μου, μικρή μου ζωή, που γλύκες με κερνάς για να ξεχάσω την πίκρα σου. Η αδικία, η δική μου αδικία με πνίγει σαν κύμα που έρχεται από θάλασσα γαλήνια, σαν ηλιαχτίδα που ο μαύρος ουρανός δεν προδίδει την παρουσία της...

Αν δεν μάθαινες τον εαυτό σου να φυλάς, μα να τον δίνεις, να τον σκορπίζεις, να τον μοιράζεις. Να τον κερνάς αντί να του κερνάς… Αγέρας ανθρωπιάς να γίνεις σε απάνεμο από την κακία του ανθρώπου αγκυροβόλι, στης αδικίας το πανί με λύσσα να φυσήξεις, σε όλες του κόσμου τις γειτονίες, να την εκαταντήσεις σκυλί αδέσποτο που μια γωνιά θα ψάχνει να κουρνιάσει…

Όταν ευθύνη αναγνωρίσεις και εσύ, που η αδικία βασιλεύει ωσάν αρχόντισσα, απ’ τους θνητούς φερμένη, και της βολής σου τη φωνή μες στην σιγή κρατήσεις, όνειρα δεν ονειρευτείς όπως σου ‘χουνε μάθει, μα όνειρα που γέννησε η ανθρωπιά σου θρέψεις, η αδικία θα διαβεί το δρόμο για τον Άδη, με συντροφιά της την ηχώ της μοίρας,σα σημάδι.

Και αν θάνατος μαύρος δεν μπορεί, την αδικία να τη βρει,
Εσύ πολέμα τη στιγμή που μέσα σου θα γεννηθεί…
Ν.Σ.