Ν.Σ.-Του χθες το κατευόδιο

Ακολουθώντας το ποτάμι της Λήθης,

τη μάνα Έριδα δε βρήκα.

Το μαγικό νερό σαν έπιασα στα χέρια και το ήπια δεν πότισε η λησμονιά το χώμα της ψυχής μου!

Μα πάλι άνθισε η άσπιλη και απέραντη μορφή σου,

που σαν σεντόνι απλώνεται σφιχτά και με τυλίγει,

τις νύχτες που η ανάσα σου σε χείλη ξένα φτάνει,

να βρει κείνο το απάνεμο που αναζητά λιμάνι.

Ακολουθώντας το μονοπάτι της μνήμης,

στο σταυροδρόμι της χαράς λάθος το δρόμο πήραν

και χάθηκαν στο παρελθόν οι όμορφες στιγμές μας.

Σαν τη ζωή του Άδωνη μικρή ήταν κι η δική μας,

και στη πληγή της φύτρωσε γαλάζια ανεμώνη

και Αφροδίτη απόμεινα στο δάσος να ‘μαι μόνη!

Και έπαψα να ακολουθώ του χθες το κατευόδιο

και τη ματιά μου έστρεψα στο αγέννητο μου αύριο.

Η αγάπη αν συνάντησε την έρμη μου αλήθεια

κάπου ξανά στο δρόμο μου σαν ήλιος θα προβάλει,

με της αυγής τα χρώματα να βάψει τη πνοή μου,

της νέας μέρας να γευτεί το ρόδο η ζωή μου.

Ν.Σ.- Του χθες το κατευόδιο

Εικόνα: La persistencia de la memoria (The Persistence of Memory)

Salvador Dali