Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ

Thomas Stearns Eliot (Τ.Σ. Έλιοτ) - "Κούφιοι Άνθρωποι"

T.S. Eliot - The Hollow Men

A penny for the Old Guy












A penny for the Old Guy Μια δεκάρα για τον γέρο Γκάι
We are the hollow men Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι
We are the stuffed men Είμαστε οι βαλσαμωμένοι άνθρωποι
Leaning together Σκύβοντας μαζί
Headpiece filled with straw. Alas! Κεφαλοκαύκι γεμισμένο άχυρο. Αλίμονο!
Our dried voices, when Οι στεγνές φωνές μας
We whisper together Όταν ψιθυρίζουμε μαζί
Are quiet and meaningless Είναι ήσυχες και ανόητες
As wind in dry grass




Σαν άνεμος σε ξερό χορτάρι
Or rats’ feet over broken glass Ή πόδια ποντικών σε σπασμένο γυαλί
In our dry cellar Στο ξερό μας κελάρι
Shape without form, shade without colour, Σχήμα χωρίς μορφή, σκιά χωρίς χρώμα
Paralysed force, gesture without motion; Παραλυμένη δύναμη, χειρονομία χωρίς κίνηση
Those who have crossed Αυτοί που πέρασαν
With direct eyes, to death’s other Kingdom Με ολόισια μάτια, στου θανάτου τ’άλλο βασίλειο
Remember us—if at all—not as lost Μας θυμούνται -αν καθόλου μας θυμούνται- όχι ως χαμένες
Violent souls, but only Βίαιες ψυχές , μα μοναχά
As the hollow men Ως κούφιους ανθρώπους
The stuffed men. Τους βαλσαμωμένους ανθρώπους
Eyes I dare not meet in dreams Μάτια δεν τολμώ να δω στα όνειρα
In death’s dream kingdom Στου θανάτου τ’ ονειρικό βασίλειο
These do not appear: Αυτά δεν εμφανίζονται :
There, the eyes are Εκεί, τα μάτια είναι
Sunlight on a broken column Ηλιόφως σε μια σπασμένη κολόνα
There, is a tree swinging Εκεί, είν’ ένα δέντρο χορεύοντας
And voices are Και φωνές είναι
In the wind’s singing Στου ανέμου το τραγούδισμα
More distant and more solemn Πιο μακρινές και πιο τελεστικές
Than a fading star. Από ένα μαραμένο αστέρι.
Let me be no nearer Ας είμαι όχι πιο κοντά
In death’s dream kingdom Στου θανάτου το ονειρικό βασίλειο
Let me also wear Ας φορέσω επίσης
Such deliberate disguises Τόσο φρόνιμες μεταμφιέσεις
Rat’s coat, crowskin, crossed staves Αρουραίου τρίχωμα, κοράκου δέρμα, κουρελούδες
In a field Σ’ έναν αγρό
Behaving as the wind behaves Φερόμενος όπως φέρεται ο άνεμος
No nearer— Όχι πιο κοντά
Not that final meeting Όχι αυτή την τελική συνάντηση
In the twilight kingdom Στου λυκόφωτος το βασίλειο
This is the dead land Αυτή είναι η νεκρή χώρα
This is cactus land Αυτή είναι του κάκτου η χώρα
Here the stone images Εδώ τα πέτρινα είδωλα
Are raised, here they receive Σηκώνονται, εδώ λαμβάνουν
The supplication of a dead man’s hand Την ικεσία ενός χεριού νεκρού ανθρώπου
Under the twinkle of a fading star. Κάτω από το σπίθισμα σβησμένου άστρου.
Is it like this Αυτό είναι σαν αυτό
In death’s other kingdom Στου θανάτου το άλλο βασίλειο
Waking alone Ξυπνώντας μόνοι
At the hour when we are Στην ώρα που είμαστε
Trembling with tenderness Τρέμοντας με τρυφερότητα
Lips that would kiss Χείλη που θα φιλούσαν
Form prayers to broken stone. Κάνουν προσευχές σε τσακισμένες πέτρες
The eyes are not here Τα μάτια δεν είναι εδώ
There are no eyes here Δεν είναι μάτια εδώ
In this valley of dying stars Στην κοιλάδα των άστρων πεθαίνουν
In this hollow valley Στην κούφια κοιλάδα
This broken jaw of our lost kingdoms Το σπασμένο σαγόνι των χαμένων βασιλείων μας
In this last of meeting places Σ’ αυτό τον έσχατο απ’ τους τόπους συναντήσεων
We grope together Ψηλαφούμε μαζί
And avoid speech Κι αποφεύγουμε ομιλία
Gathered on this beach of the tumid river Μαζεμένοι στην όχθη του πρησμένου ποταμού
Sightless, unless Αόμματοι, αν δεν
The eyes reappear Τα μάτια μας ξαναφανούν
As the perpetual star Όπως το αέναο άστρο
Multifoliate rose Του πολύφυλλου ρόδου
Of death’s twilight kingdom Στου θανάτου το λυκοφωτικό βασίλειο
The hope only Η ελπίδα μόνο
Of empty men. Των κενών ανθρώπων.
Here we go round the prickly pear Εδώ πάμε γύρω απ’ την φραγκοσυκιά
Prickly pear prickly pear Φραγκοσυκιά, φραγκοσυκιά
Here we go round the prickly pear Εδώ πάμε γύρω απ’ την φραγκοσυκιά
At five o’clock in the morning. Στις πέντε το πρωί
Between the idea And the reality Μεταξύ ιδέας και πραγματικότητας
Between the motion And the act Μεταξύ κίνησης και δράσης
Falls the Shadow Πέφτει η Σκιά
For Thine is the Kingdom Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο
Between the conception And the creation Μεταξύ αντίληψης και δημιουργίας
Between the emotion And the response Μεταξύ κίνησης και απάντησης
Falls the Shadow Πέφτει η Σκιά
Life is very long Η ζωή σου είναι πολύ μακριά
Between the desire And the spasm Μεταξύ πόθου και σπασμού
Between the potency And the existence Μεταξύ δύναμης και ύπαρξης
Between the essence And the descent Μεταξύ ουσίας και πτώσης
Falls the Shadow Πέφτει η Σκιά
For Thine is the Kingdom Διότι δικό σου είναι το Βασίλειο
For Thine is Life is For Thine is the Διότι δική σου είναι η ζωή. είναι διότι δική σου είναι
This is the way the world ends Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
This is the way the world ends Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμος
This is the way the world ends Αυτός είναι ο τρόπος που τελειώνει ο κόσμο
Not with a bang but a whimper. Όχι μ’ ένα πάταγο αλλά μ’ ένα λυγμό


Τ.Σ. Έλιοτ, 1925
Μετάφραση από τον Γ. Σεφέρη

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου