Arthur Rimbaud - Μια εποχή στην κόλαση

Αν θυμάμαι καλά, κάποτε η ζωή μου ήταν ένα ξεφάντωμα όπου άνθιζαν όλα τα αισθήματα κι έρεε κάθε λογής οίνος.

Μια βραδιά κάθισα στα γόνατά μου την Ομορφιά - Και τη βρήκα αφόρητη. - Και τη λοιδόρησα.

Ξεσηκώθηκα ενάντι στην εξουσία.

Πήρα τους δρόμους. Αχ, μάγισσες, δυστυχία, μίσος, σε σας εμπιστεύτηκα τον θυσαυρό μου!

Κατάφερα να σβήσω από τη σκέψη μου κάθε ανθρώπινη ελπίδα. 'Ορμησα ύπουλα, σαν άγριο θηρίο, να πνίξω κάθε χαρά.

Κάλεσα τους δήμιους, να δαγκώσω πεθαίνοντας το κοντάκι των τουφεκιών τους. Κάλεσα τις συμφορές, να πνιγώ μέσα στην άμμο και το αίμα. Θεός μου η δυστυχία. Ξάπλωσα στη λάσπη. Στέγνωσα στον αέρα τής αμαρτίας. Κι έπαιξα ωραία παιχνίδια με την τρέλα.

Και η άνοιξη μου χάρισε το φριχτό γέλιο του ηλίθιου.

Τον τελευταίο καιρό λοιπόν, καθώς ήμουν έτοιμος να τα τινάξω, σκέφτηκα να αναζητήσω το μυστικό του παλιού ξεφαντώματος, μήπως και ξαναβρώ το κέφι μου.

Το μυστικό είναι η φιλανθρωπία. - Αυτή η έμπνευση δείχνει πως ονειρευόμουν!

" Θα είσαι πάντα ύαινα, κλπ." διαμαρτύρεται ο δαίμονας, που με στεφάνωσε με τερπνές μήκωνες υπνοφόρους. "Μέχρι να πεθάνεις θα σ'ακολουθούν όλα σου τα πάθη, ο εγωισμός σου και όλα τα θανάσιμα αμαρτήματα".

Αχ! η δόση ήταν μεγάλη: - Μα σε εξορκίζω καλέ μου Σατανά, μη με κοιτάς τόσο άγρια! Και καθώς αργότερα κάποιες μικροατιμίες δεν θα τις αποφύγω, αποσπώ για σένα, για σένα που εκτιμάς τους συγγραφείς χωρίς περιγραφές και διδαχές, αυτά τα ειδεχθή φύλλα από το σημειωματάριο ενός κολασμένου.

Απόσπασμα από το "Μια εποχή στην κόλαση"