Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Αναρτήθηκε από την
Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ
1

Ν.Σ. - Αsseuler

Αναρτήθηκε από την



Γεμάτος ο αέρας «εγώ» ∙
τρύπωνε στο πάτωμα,
στον τοίχο, στο γκρίζο μαξιλάρι.
Παντού μόνο «εγώ»∙
αβάσταχτα πολύ κι όμως δεν έφτανε.
Κι ήρθε η επιβίωση λύση να του προσφέρει:
άρχισε τεχνηέντως να γεννά,
μήτρα η μοναξιά.
«Άφυλο τίποτα», αναφώνησε η μαία στιγμή!
Το έδωσε στην αποσβολωμένη αγκαλιά μου.

 
Χέρια με έσφιγγαν και πνιγόμουν,
μάτια με κοίταζαν και ντρεπόμουν,
χείλη ανοίγανε να πάρει η σιωπή βαθιά ανάσα,
της αντοχής κύκνειο άσμα.
Φυσική ισορροπία: μια γέννηση, ένας θάνατος!
Κοίταζα ολόγυρα στο δωμάτιο…
Οι ευτυχείς γονείς: η μοναξιά κι εγώ.
Βυθίζομαι στη φωτογραφία της γέννας.
Παραμέρισε το ένστικτο την λογική,
περνούσε ο χρόνος.
Άλλοτε πόνος και άλλοτε χαρά
ζωής σημάδια στο ασχημόπαπο, άφυλο τίποτα,
που έγινε αγάπη.
Μονόδρομος να φτάσω στο μαζί.
Σταθμός τερματικός του εγώ
απείρου προσπελάσιμος του εμείς.
Οικειοθελώς με διέζευξε η μοναξιά όταν σε είδε.

Ν.Σ. - Αsseuler

Πίνακας: Rene Magritte - Song Of Love
  

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου