Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Αναρτήθηκε από την
Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ
1

Pablo Neruda - Ποθώ το στόμα σου - Anhelo Su Boca

Αναρτήθηκε από την
Anhelo su boca, su voz, su pelo.
Silencioso y muerto de hambre, rondo a trav?s de las calles.
El pan no me alimenta, amanecer me interrumpe,
yo busca todo el dia para la medida l?quida de sus pasos.
Tengo hambre de su risa lisa, sus manos el color de una cosecha salvaje, hambre para las piedras p?lidas de sus u?as,
yo deseo comer su piel como una almendra entera.
Deseo comer el rayo de sol que se?ala por medio de luces en su cuerpo encantador, la nariz soberana de su cara arrogante,
yo deseo comer la cortina ef?mera de sus latigazos,
y establezco el paso alrededor de hambriento, oliendo el crep?sculo,
caza para usted, para su coraz?n caliente,
como un puma en los barrens de Quitratue.


Πάμπλο Νερούδα - Ποθώ το στόμα σου 
μτφρ: Σοφία Ντενίση

Ποθώ το στόμα σου, τη φωνή, τα μαλλιά σου,
Σιωπηλή πεινασμένη ενεδρεύω στους δρόμους,
Το ψωμί δεν με τρέφει, η αυγή με ταράζει,
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα.
Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο,
Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού,
Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου,
θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο.
Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου,
Τη μύτη, άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου,
θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου.
Και περπατώ πεινασμένη οσφραινόμενη το λυκόφως,
Ψάχνοντας για εσένα, και τη ζεστή σου καρδιά,
όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.


Αγγλική μετάφραση από τον Stephen Tapscott
I Crave Your Mouth
I crave your mouth, your voice, your hair.
Silent and starving, I prowl through the streets.
Bread does not nourish me, dawn disrupts me, all day
I hunt for the liquid measure of your steps.

I hunger for your sleek laugh,
your hands the color of a savage harvest,
hunger for the pale stones of your fingernails,
I want to eat your skin like a whole almond.

I want to eat the sunbeam flaring in your lovely body,
the sovereign nose of your arrogant face,
I want to eat the fleeting shade of your lashes,

and I pace around hungry, sniffing the twilight,
hunting for you, for your hot heart,
like a puma in the barrens of Quitratue.
Πίνακας:Salvador Dali’s Autumn Cannibalismalvador

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου