Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Αναρτήθηκε από την
Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ
1

Ν.Σ. - Απόγνωση

Αναρτήθηκε από την

Στέγνωσε και η τελευταία του ιδρώτα τους σταγόνα.
Ξεράθηκε από τις ανάσες τους, κι όχι από το Βοριά που σαν κάτι να ξέχασε, στην πόλη τριγυρνάει.
Ανάσες βαριές, που αντηχούνε στη ψυχή και στα υγρά τους μάτια.
Σχεδόν σαν κέλευσμα αφήνονται μήπως και υπακούσει η μοίρα,
η δειλή, που δεν το τόλμησε μόνη της να κοντέψει.
Ανάσες μεγάλες, από χτισμένα στήθη· που η ζωή λησμόνησε να βάλει ένα λιθάρι και η τύχη δεν βοήθησε, μήτε στον κόπο μπήκε, να τους ρωτήσει αν μπορούν, όσα μιλάει να ακούσουν.
Πρόσωπα άγρια και θολά.
Το μίσος τα κατέκτησε, σκότωσε τη γαλήνη και φύτεψε της συμφοράς τον άδικο το σπόρο·
και άνθισε φθόνος και κακό και άσκοπες καλημέρες
και έπαψε η ομορφιά και σάλεψαν τα χείλη.
Και φεύγουνε ώρες και στιγμές και χάνονται οι ελπίδες.
Τα σκυθρωπά μαυρίζουνε και οι ώμοι χαμηλώνουν.
Σε άλλους γιατί κουράστηκαν και άλλοι γιατί έχουν μάθει,
να μην αφήνουνε τη γη που σταθερά πατάνε και
η ματιά τους να θωρεί ότι μπορούν τα μάτια καθώς ο νους
δεν άφησε, το χάρτη και το δάχτυλο να αποχωριστούνε,
και δεν ξεμάκρυνε ποτέ απ΄το γνωστό σοκάκι…

Ν.Σ. - Απόγνωση
Εικόνα: Ο σκεπτόμενος - Auguste Rodin

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου