Ν.Σ.- Για μια Ελένη…

Η ιστορία είναι παλιά και χιλιοειπωμένη.

Η ομορφότερη των Ελληνίδων, Ελένη, κόρη του Δία και της Λήδας, μεγαλωμένη από τον Τυνδάρεω, τον βασιλιά της Σπάρτης, έμελλε να πλανέψει τον Πάρη, όπως του είχε φυλάξει ως υπόσχεση η Αφροδίτη όταν εκείνος την επίλεξε ανάμεσα στην Ήρα και την Αθηνά και της έδωσε το χρυσό μήλο της ‘Έριδας, το οποίο ήταν προορισμένο για την ωραιότερη.

Ο δευτερότοκος γιός του Πρίαμου, παρά την προφητεία της αδερφής του Κασσάνδρας, ότι το ταξίδι του θα έφερνε την καταστροφή της Τροίας, έφθασε στη Σπάρτη και εκμεταλλευόμενος την απουσία του Μενέλαου, τον οποίον παρεμπιπτόντως επίλεξε ως σύζυγός της η Ελένη μετά την παρέμβαση του Οδυσσέα, ο οποίος έπεισε τους άλλους υποψηφίους μνηστήρες να αφήσουν στη βούλησή της την επιλογή συντρόφου, με αντάλλαγμα την Πηνελόπη (ιδέα μου είναι ή στην Αρχαία Ελλάδα οι μόνοι αυθόρμητοι έρωτες ήταν αυτοί του Δία;) άρπαξε την Ελένη και επέστρεψε μετά κόπων και βασάνων στην Τροία. Έτσι από βοσκός στην Ίδα ο Πάρις έμελλε να γίνει σύμβολο αιώνιας… γκαντεμιάς και αυτουργός ενός πολέμου που σύμφωνα με άλλες πηγές πυροδότησε ο Δίας εν προκειμένω να μειωθεί ο πληθυσμός της Γης, όπως του ζήτησε η θεά παραπονούμενη για το τεράστιο βάρος που έπεσε στο στήθος της.

Και έτσι πολλοί ήρωες χάθηκαν και πολλές καταστροφές έγιναν και ο Μενέλαος (που πολύ θα ήθελα κάποιος να μου εξηγήσει γιατί σε όλες τις παρωδίες παρουσιάζεται λιγάκι «χαρούμενος») πήρε πίσω το κορίτσι, που απογοητεύτηκε από την δειλία που έδειξε ο πάλαι ποτέ δυναμικός εραστής της Πάρις, και ξαναγύρισε μετά από πολλά χρόνια στην Σπάρτη. Όχι, δεν έχει φτου και από την αρχή. Η οικογένεια είναι μεγάλη και υπάρχουν αρκετές ιστορίες από όλα τα μέλη για την πλήρη ικανοποίηση του αναγνωστικού κοινού.

(Δεν εγγυώμαι την φερεγγυότητα των παραπάνω επ' ουδενί. Και να με συγχωρέσουν οι φιλόλογοι αναγνώστες του blog μας και λοιποί λάτρεις του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, που αναφέρομαι στα γεγονότα με σκοπιά επιδερμική, μη εμβαθύνοντας στην αλληγορική αξία της ιστορίας μας προκειμένου να ικανοποιήσω την δομή του λόγου μου, που μόνο ως ιλαρό μπορώ να χαρακτηρίσω το σκοπό του ).

Η ιδέα μου είναι ή συμμερίζεστε κι εσείς την εντύπωση που μου δημιουργείται ότι οι παρουσιάστριες της μεσημεριανής ζώνης (οι παλιές, πριν κάνουν αυτή τη στροφή-επαρχιακή οδός Όπρα – Κατάρας, στην ποιότητα) θα έκαναν χρυσές δουλειές στην τότε showbiz, η οποία όντως έβριθε μεγάλων stars. Χωρίς να φέρουν μάλιστα τον άηχο τίτλο της Κατίνας, ένεκα του μεγαλείου που συνοδεύει στα βάθη των αιώνων τους Αρχαίους Έλληνες.

Εν τούτοις πολύ μου αρέσει η σύνδεση αιτίας-αποτελέσματος που λάμβανε χώρα τότε. Ο πόλεμος γινόταν για μια αγάπη, η Θεά εκδικούνταν γιατί δεν την θεώρησαν αρκετά όμορφη, οι Διόσκουροι έτρεχαν να μαζέψουν την αδερφή τους Ελένη, η οποία ως άλλη Περσεφόνη κινδύνεψε να μείνει στον Άδη. Ο Δίας προκειμένου να ικανοποιήσει, την ανικανοποίητη ομολογουμένως αντρική του φύση, γινόταν από χρυσή βροχή έως ταύρος και όλα κυλούσαν ήρεμα μέχρις κάτι να συμβεί, που δεν ήταν άλλο από την εκπλήρωση μιας προφητείας, και να ξεκληριστεί το σόι, που δύσκολο δε το λες, μιας και ξένος στην οικογένεια μόνο κατά τύχη έμπαινε αφού όλοι ή ήταν παιδιά του Δία ή δεν ήξεραν ότι είναι. Λαϊκίστικα στην Κοζάνη αυτό το λέμε «είχαν μεγάλο χαβά», τουτέστιν, κάπου σε πιάνει γέλιο από το «ανώφελο», ανάμεσα στις συμφορές και τις τραγωδίες μιας και όλα ήταν προβλεπόμενα και μάλλον η Αθηνά υπερτερούσε της χείρας! (θα ήθελα πολύ να μοιραστεί κάποιος αναγνώστης μας την γνώση του, σχετικά με προφητείες που δεν εκπληρώθηκαν ποτέ, γιατί ίσως έχω πέσει θύμα παραπληροφόρησης και ημιμάθειας που πολύ θα ήθελα να ανατρέψω).

Και ερχόμαστε σήμερα που οι Θεοί πεθάνανε και έμελλε να μείνει ένας, αλλά όχι Λέων. Η Ελένη έγινε πετρέλαιο και συναφής πηγές ενέργειας (και τότε ίσως ήταν εμπόριο μα πολύ όμορφα δεν μας το είπανε ποτέ οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι που γράφουν τις σελίδες της Ιστορίας). Η ζήλια της θεάς έγινε ευρώ της Deusche Bank και ο Δίας παράκμασε και έγινε Στρος Καν, που καημό το έχω να έδιναν σε έναν Ανατολίτη, που επί σειρά ετών κακοποιεί βάναυσα κάθε ανθρώπινο κορμί που φέρει θηλυκών οργάνων, το μισό χρόνο "σημασίας", προκειμένου να τον λιντσάρει ο πλανήτης και ίσως κάπως, κάπου, κάποτε, κάτι να αλλάξει σε έναν κόσμο ξεχασμένο από τους ανθρώπους!

Κάπου ανάμεσα στο «αξίζει» και το «κοστίζει» η Ελένη χάθηκε στα χρόνια, που από πέτρινα έγιναν ολιστικής αρχιτεκτονικής δομημένα. Χάθηκε και η ενημέρωση παρόλο που εξελίχθηκαν τα μέσα που ικανοποιούν την ανάγκη μας για αυτή. Σήμερα δεν ξέρεις γιατί συμβαίνει το οτιδήποτε. Ποιος σε συμπαθεί και ποιος όχι, πραγματικά και αδιαμφισβήτητα. Αν υπάρχει κάποια προφητεία ας μας το πουν να μην ξοδεύουμε άσκοπη ενέργεια καθοδηγούμενοι από το μύθο πως εμείς χτίζουμε το αύριο που μας αξίζει. Έχω την αίσθηση πως υπάρχει μια σύγχυση και ένα μπέρδεμα σχετικά με τα δρώμενα. Το κάθε γεγονός που αντικατόπτριζε το μεγαλείο αλλά και την άβυσσο της ανθρώπινης φύσης μετουσιωνόταν έξυπνα και δεικτικά μέσα από μια ιστορία εύκολα αντιληπτή και ο καθένας ήξερε το άσπρο και το μαύρο. Σήμερα όλα γκριζάρανε και οι αναλύσεις δίνονται μόνο από ειδικούς και όλοι γρήγορα μαθαίνουμε τις απόψεις τους και σε αυτές συμφωνούμε ή διαφωνούμε. Και η προσωπική μας άποψη δεν επιδέχεται άλλο σχολιασμό πέρα από το «ό,τι του φανεί του Λολοστεφανή». Λες και ως άλλα βιομηχανικά προϊόντα θα πρέπει να είναι όλες ίδιες και απαράλλαχτες προς έγκριση ISO, πληρώντας τα standards… ποιού; Πολλές στιγμές έχουν γίνει ωμές, χωρίς ψυχή, χωρίς ένα υψηλό πνευματικό υπόβαθρο. Οι ανάγκες μας πολλαπλασιάστηκαν και έγιναν «Ελένη» που μόνο πόνο προκαλούν και άσκοπους «πολέμους», αφού πάντα θα καταλήγουνε εκεί που ξεκίνησαν. Ας είμαστε λοιπόν λιγότερο εστιασμένοι στο «πώς» θα τις ικανοποιούμε ολημερίς και ας γίνουμε όλοι λιγάκι πιο απλοί, αποβάλλοντας το φόβο πως έτσι χάνουμε το κάποιο μεγαλείο, που πάντοτε θα μας συντροφεύει όσο είμαστε απλά ο εαυτός μας...

… στη δική μου Ελένη, που δεν είναι πια μαζί μας και εύχομαι όπου και αν είναι, να είναι καλά.

Ν.Σ. Για μια Ελένη…

πίνακας:Evelyn de Morgan (1898),"Η Ελένη της Τροίας"