Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Αναρτήθηκε από την
Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ
1

Κική Δημουλά - “Φωτογραφία 1948”

Αναρτήθηκε από την

Κρατώ λουλούδι μάλλον.
Παράξενο.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε κήπος κάποτε.

Στο άλλο χέρι
κρατώ πέτρα.
Με χάρη και έπαρση.
Υπόνοια καμιά
ότι προειδοποιούμαι γι’ αλλοιώσεις,
προγεύομαι άμυνες.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε άγνοια κάποτε.

Χαμογελώ.
Η καμπύλη του χαμόγελου,
το κοίλο αυτής της διαθέσεως,
μοιάζει με τόξο καλά τεντωμένο,
έτοιμο.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε στόχος κάποτε.
Και προδιάθεση νίκης.

Το βλέμμα βυθισμένο
στο προπατορικό αμάρτημα:
τον απαγορευμένο καρπό
της προσδοκίας γεύεται.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασε πίστη κάποτε.

Η σκιά μου, παιχνίδι του ήλιου μόνο.
Φοράει στολή δισταγμού.
Δεν έχει ακόμα προφθάσει να είναι
σύντροφός μου ή καταδότης.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
πέρασ’ επάρκεια κάποτε.

Συ δεν φαίνεσαι.

Όμως για να υπάρχει γκρεμός στο τοπίο,
για να ‘χω σταθεί στην άκρη του
κρατώντας λουλούδι
και χαμογελώντας,
θα πει πώς όπου να ‘ναι έρχεσαι.
Φαίνετ’ απ’ τη ζωή μου
ζωή πέρασε κάποτε.

Κική Δημούλα - “Φωτογραφία 1948”

από τη συλλογή :Tο λίγο του κόσμου (1971)

Εικόνα:Jackson Pollock- Moon Woman

Σχόλια

  1. Maria Delipala6 Απριλίου 2011 στις 9:54 π.μ.

    Απλά υπέροχο...

    Φαινετ' απ' τη ζωή σου πέρασαν τριάντα χρόνια. Χρόνια καλά και πολλά ns.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ns6 Απριλίου 2011 στις 10:59 π.μ.

    Αγαπημένη delball δεν φαίνεται...αλλά απλά, φαίνονται πια οι 30 Απρίληδες που βαραίνουν τη νιότη μου, χωρίς να θέλω να υποκλέψω τη φίλτατη Μαρινέλλα. Ευτύχως υπάρχει πάντα ένα σύνθημα στο οποίο βρίσκουν την ελπίδα τα άμοιρα πλήθη και φέτος δεν είναι άλλο από το δικό σου..."καλύτερα στην τούρτα παρά στην κολώνα"!!!
    Ευχαριστώ πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Xenia6 Απριλίου 2011 στις 11:24 π.μ.

    Εύχομαι στη δική σου "Φωτογραφία" ζωής να περάσουν όλα αυτά. Κυρίως όμως, αυτά που εσύ επιθυμείς να περάσουν...

    Καλώς ήρθες στο κουτάκι μου (30-35)... :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ns6 Απριλίου 2011 στις 11:34 π.μ.

    Αγαπημένη xenia,σου το ξαναείπα, κάντο κούτα (30-40) για να μην μπαινοβγαίνουμε ολή την ώρα γιατί εγώ μπορεί να μπήκα μόλις εσύ όμως είσαι με το ένα πόδι έξω!:)Thanks my dear Kary Migiagki Xioyi 007! p.s.mats

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Xenia6 Απριλίου 2011 στις 11:42 π.μ.

    Ε όχι και με το ένα πόδι έξω... Απλά είμαι και με τα δύο πόδια μέσα. Έπιασα κέντρο... :)
    Και μην αποπροσανατολίζεις τα σχόλια...

    ΕΣΥ έχεις γενέθλια σήμερα...καλά ...ΆΝΤΑ λοιπόν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ns6 Απριλίου 2011 στις 1:17 μ.μ.

    OK..το δέχομαι.Για την αποφυγή του αποπροσανατολισμού των σχολίων ας μείνουμε στον βασικό σκοπό τους, που δεν είναι άλλος.. από την παραδοχή της μεγαλοπρέπειας του ποιήματος.
    Απλά το λατρεύω! Είναι υπέροχο πώς ένας άνθρωπος μπορεί να συλλάβει τα ανείπωτα μέσα σε λίγες λέξεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου