Πώς μετράμε την ανθρωπιά;

Αναρτήθηκε από την
Η ανθρωπιά ορίζεται ως η ιδιότητα αυτού που είναι καλός άνθρωπος, έχει καλοσύνη, διαπνέεται από συμπόνια, υψηλό αίσθημα αλληλεγγύης και νοιάζεται για τον συνάνθρωπό του. (Μπαμπινιώτης, 2012) Είμαι από την Κοζάνη, μια μικρή πόλη της Δυτικής Μακεδονίας. Αν έκανα την ερώτηση αυτή στους συμπολίτες μου πολλοί θα θεωρούσαν ότι φέρουν την ιδιότητα της ανθρωπιάς, μη εξαιρουμένης της γράφουσας. Με λίγη μεροληψία ίσως, θεωρώ ότι το ίδιο θα απαντούσε το σύνολο των Ελλήνων και στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που βιώνουμε, μάλλον όλο το ανθρώπινο είδος στα πέρατα αυτού του μικρού πλανήτη. Δεν μπορώ να μιλήσω για τους άλλους συνανθρώπους μου, αλλά εμείς στην Κοζάνη έχουμε μεγαλώσει με μια λαϊκή απλότητα. Η συνταγή είναι εύκολη και   συνίσταται στα εξής:   ότι δεν φαίνεται κακό δεν είναι, υπάρχει μια δικαιολογία για τα πάντα και ευτυχία είναι μόνο ότι μπορεί να μετρηθεί. Και φυσικά είμαστε καλοί άνθρωποι. Απλά πράγματα, απτά. Έχεις δουλειά, έχεις οικογένεια, έχεις κοινωνική υπόσταση, μεγ
1

Charles Baudelaire (Σαρλ Μπωντλαίρ) - Τα Άνθη του Κακού (Les Fleurs du Mal)

Αναρτήθηκε από την


Charles Baudelaire (Σαρλ Μπωντλαίρ)
Τα Άνθη του Κακού (Les Fleurs du Mal)


Ο Κάρολος Μπωντλαίρ γεννήθηκε στο Παρίσι το 1821, όταν ο πατέρας του ήταν εξήντα και η μητέρα του είκοσι έξι ετών. Το 1828, ένα χρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του, η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε τον συνταγματάρχη Ωπίκ, δεσπόζουσα φυσιογνωμία στα νεανικά χρόνια του Μπωντλαίρ. Μετά από σπουδές του στη Λυών και στο Παρίσι, αποφασισμένος πια πως μόνο ηποίηση τον ενδιαφέρει, κι έπειτα από ένα καταναγκαστικό ταξίδι στις Ινδίες (1841-2), ο Μπωντλαίρ βρέθηκε πάλι στο Παρίσι, κληρονόμος μιας σεβαστής περιουσίας και έτοιμος να αφοσιωθεί στην ποίηση. Έζησε μια ζωή σύντομη αλλά έντονη, γεμάτη πάθη και καταχρήσεις που τον εξάντλησαν σωματικά, λάρεψε τη Μαύρη Αφροδίτη των ποιημάτων του, την Ιωάννα Ντυβάλ, "ανακάλυψε " και μετάφρασε τον Πόου και υπέστη το διωγμό και την καταδίκη για τα Άνθη του Κακού (1857), που θεωρήθηκαν προσβλητικά της δημοσίας αιδούς, και που μόλις το 1949 αποκαταστάθηκαν και συνέχισαν να εκδίδονται χωρίς "παράνομες" λύσεις και απαγορεύσεις. Το 1864, έχοντας σπαταλήσει την περιουσία του, πήγε στις Βρυξέλλες, όπου έζησε δύο άθλια και στερημένα χρόνια. Το 1866 τον έφεραν στο Παρίσι με καθολική παράλυση. Εκεί πέθανε έπειτα από δεκαπέντε μήνες, τον Αύγουστο του 1867.




Η ομορφιά

Ωραία σαν πέτρινο όνειρο είμαι, θνητοί μου φίλοι!

Τα στήθια μου, που τις καρδιές πληγώνουν και τις καίουν,

πανέμορφα πλαστήκανε, στον ποιητή να εμπνέουν

κάποιαν αγάπη σιωπηλή κι αιώνια σαν την ύλη.


Σαν σφίγγα ακατανόητη στους ουρανούς καθίζω,

λευκή σαν κύκνος, με καρδιά από χιόνι καμωμένη.

Εχθρεύομαι την κίνηση που τη γραμμή ασκημαίνει

κι ούτε γελάω εγώ ποτέ ούτε ποτέ δακρύζω.


Οι ποιητές, τις φανταχτερές πόζες μου σαν κοιτάνε,

που λες των πιο περήφανων μνημείων τη χάρη κλέβουν,

μέρα και νύχτα τρώγονται για να τις μελετάνε


γιατί τους εραστές μου αυτούς κάνω και τους μαγεύουν

κάτι καθρέφτες διάφανοι, που όλα πιο ωραία τα δείχνουν:

τα μάτια, τα θεία μάτια μου, που φέγγη αιώνια ρίχνουν!




Charles Baudelaire (Σαρλ Μπωντλαίρ) - Τα Άνθη του Κακού
Τίτλος πρωτότυπου: Les Fleurs du Mal, 1861
Εκδόσεις: "γράμματα"


Μετάφραση:Γιώργης Σημηριώτης

Σχόλια

  1. Δικαιοπολης12 Φεβρουαρίου 2011 στις 7:57 μ.μ.

    Είμαι της γνώμης ότι, αυτό που πιθανόν εννοείς, το "μυστήρια δύναμη" έχει εξηγηθεί από φιλοσοφικής πλευράς, και πρόσφατα (πριν 25 χρόνια περίπου) και από ανθρωπολογικής πλευράς.

    Με λίγα λόγια μιας και τα πάντα έχουν ειπωθεί κι είναι και καταγραμμένα, ασχέτως του αν δεν είναι κτήμα γνώσης στον καθένα, τα πάντα της νόησης και των πράξεων των ανθρώπων, είναι υπεκφυγές και αποστροφή από την έννοια και το φόβο του θανάτου.

    Μια από της υπεκφυγές είναι κατά τον ποιητή και ....

    "Η ομορφιά

    Ωραία σαν πέτρινο όνειρο είμαι, θνητοί μου φίλοι!..."

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ns12 Φεβρουαρίου 2011 στις 9:29 μ.μ.

    Καλώς ήρθατε στο blog μας! Ευχαριστούμε για το σχόλιο σας.
    Σχετικά με τη φράση "μυστήρια δύναμη...", αποτελεί απόσπασμα από τη διάλεξη του Λόρκα στο Σπίτι των Φοιτητών, στη Μαδρίτη, το 1930. Περισσότερα αποσπάσματα από την ίδια διάλεξη σχετικά με την προσπάθεια ορισμού του duende, μπορείτε να βρείτε στην πρώτη μας ανάρτηση. Έχουν όντως ειπωθεί πολλά και έχουν καταγραφεί άλλα τόσα, μα όχι "τα πάντα".  Το duende δεν ορίζεται, το duende συμβαίνει. Είναι μοναδικό στον καθένα μας, δεν θα έπρεπε καν να "τιτλοφορείται" αν δεν ήταν επιτακτική η ανάγκη του κοινού σημείου αναφοράς χάριν επικοινωνίας. Τα "μυστήρια" θα ζουν όσο υπάρχει ο θάνατος και η υπεκφυγή θα αποτελεί πάντοτε την οδό της στρουθοκαμηλου μιας και όπως πολύ εύστοχα αναφέρει ο Γιάλομ στο "Όταν έκλαψε ο Νίτσε": Ζήσε όταν ζεις! Ο θάνατος χάνει τη φρίκη του αν κάποιος πεθάνει έχοντας εξαντλήσει τη ζωή του!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου