Ν.Σ. - "Απεραντοσύνη"

Ν.Σ. - "Απεραντοσύνη"

Περπάτησε σε δρόμους κοσμικούς και έρημα σοκάκια.

Σε μονοπάτια όμορφα μέσα σε άγρια δάση∙

και σε χωμάτινα στενά στις γειτονιές της φτώχειας,

που ο άρτος περιφρόνησε τις παιδικές κραυγές τους.

Άνθρωποι τον συνάντησαν και του ‘σφιξαν το χέρι

και άλλοι τον εμαστίγωσαν με το σκληρό τους βλέμμα.

Κάποιοι ήρθανε κι έμειναν και άλλοι γίνανε διαβάτες,

που πέρασαν και χάθηκαν μες στην οδό του χρόνου.

Ο ίδιος ήλιος ήτανε που ζέστη του κερνούσε

και άλλοτε τον έκαιγε και μύριζε η σάρκα.

Δεν έσκυψε στα βάσανα, δεν μίλησε στο φόβο∙

μα μέρες δεν ποτίσανε την άδικη ζωή του,

μονάχα ώρες δύσκολες και χρόνια μετρημένα

μες στις ρυτίδες που άφησαν στο μαύρο μέτωπό του.

Αηδόνια του τραγούδησαν, γεράκια τον πληγώσαν

μα όποτε είχε το ψωμί στο δρόμο το πετούσε∙

μη ξέροντας του ουρανού ποιος ξένος θα το αρπάξει,

μη νοιάζοντας αν θα το βρει όταν το χρειαζόταν.

Η ίδια στάλα που δροσιά του ΄δινε μες στη δίψα,

σαν ποταμός τον έπνιγε σαν το αίμα ξεγελούσε.

Στα χέρια του δεν κράτησε ότι ο νους γεννούσε.

Πέρασε και δε στάθηκε στους έρημους σταθμούς του.

Ακόμη κι αν οι ράγες του χαράδρες σχηματίζαν

και σε γκρεμνούς τελείωναν στου πουθενά το νήμα.

Ίδιος αέρας φύσαγε πνοή στα σωθικά του

που άλλοτε του έπαιρνε και τη στερνή ανάσα.

Έφυγε ένα πρωινό, βυθίστηκε στο χάος.

Δεν έκλαψε ο ουρανός και ο ήλιος δεν εχάθει.

Μονάχα εκείνη έμεινε την πέτρα να κοιτάζει∙

Μικρή, δύο μέτρα, έμοιαζε η απεραντοσύνη.

Ν.Σ.